Men is het er sterk over eens dat het jodendom en het christendom in het begin van de tweede eeuw feitelijk gescheiden religieuze systemen werden. De verwoesting van de Jeruzalemse tempel in 70 n.C., het toenemend niet-Joodse karakter van de christelijke beweging in de diaspora, de steeds hogere eisen die christenen aan Jezus stelden rond de eeuwwisseling en de nationalistische en messiaanse geestdrift van de in 1312 begonnen Barokhba-opstand, maakten het voor een Jood steeds minder mogelijk om zowel ‘Jood’ als ‘christen’ te blijven in zowel de synagoge als de kerk.
Aan christelijke zijde werd dit nog versterkt door een reeks apologetische en polemische geschriften die allemaal in feite betoogden dat het christendom Israël had verdrongen en vervangen in het goddelijke doel. Zo wordt reeds in Hebreeën het spreken over een “nieuw verbond” opgevat als implicerend dat het eerste verbond “verouderd” is en spoedig zal verdwijnen (geraskon eggusaphanismou – Heb. 8.13). Evenzo wordt volgens Barn. 4.6-8, hebben de mensen van Mozes het verbond verspeeld; het is “van ons” en niet “van hen”, of om preciezer te zijn, niet “zowel van hen als van ons” (zie ook Barn. 13-14 ). Ook volgens Justin Martyr hebben de christenen Israël vervangen: “Het ware geestelijke Israël … zijn wij, die tot God zijn geleid door deze gekruisigde Christus. (Dial. 11.5 ) ; “Zoals daarom, Christus het Israël en de Jakob is, zo zijn wij, die zijn uitgegraven uit de ingewanden van Christus, het ware Israëlitische ras zijn”. En voor Melito van Sardis was “het volk (Israël) een model (tupos), maar “de kerk” is de werkelijkheid (hij aletheia) en nu is het volk nietig geworden. (ekenothe) en het model afgeschaft (eluthe); wat eens kostbaar was (timos) (Jeruzalem en zijn offercultus) is nu waardeloos (atimos).
Aldus werd binnen de eerste 150 jaar van de Christelijke geschiedenis de lijn van de christelijke zelfdefinitie met betrekking tot tot Israël (dat christenen de Joden hebben vervangen als het echte volk van God) en de noodlottige adversus Judaeos-traditie, een traditie van zelfdefinitie die tot op de dag van vandaag invloedrijk is gebleven. Tegelijkertijd werd, volgens de algemene perceptie, het rabbijnse jodendom meer teruggetrokken van de wereld en introvert, waardoor de kloof met het christendom groter werd.
Parting of the Ways, p. 334
