Tikkun Beit Ahavat ha-Torah

JEFFREY SACHS:

De reden waarom Israël met deze aanvallen – de aanval van 7 ktober 2023 wordt bedoeld – RAV) te maken heeft, is dat het sinds 1967, en je kunt zelfs de oorlog van 1967 ter discussie stellen, maar laat ik dat even terzijde, het standpunt heeft ingenomen dat het al het land dat het in 1967 heeft veroverd, zal behouden. Dat is het basisbeleid van Israël sinds 1967.

Israël’s beleid sinds 1967 is om al het veroverde land te behouden.
Evaluatie: Onjuist.

Deze bewering is feitelijk onjuist en negeert cruciale historische gebeurtenissen en Israëlisch beleid. Direct na de Zesdaagse Oorlog van 1967, die Israël voerde uit zelfverdediging, bood Israël aan om het merendeel van het veroverde land terug te geven in ruil voor vrede en erkenning. Dit aanbod werd afgewezen door de Arabische staten tijdens de Khartoum-top met de beruchte “drie nee’s”: nee tegen vrede, nee tegen erkenning, nee tegen onderhandelingen met Israël.

Bovendien heeft Israël daadwerkelijk grote stukken land teruggegeven. Het trok zich volledig terug uit het Sinaï-schiereiland na het vredesverdrag met Egypte in 1979 en ontmantelde alle nederzettingen en militaire aanwezigheid in de Gazastrook in 2005. Onderhandelingen met de Palestijnen zijn altijd gebaseerd geweest op het principe van “land voor vrede”, inclusief het concept van landruil.

Een politieke partij die sinds 1978 de politiek in Israël domineert, is de Likud-partij, de partij van Netanyahu. De kern van de Likud, de kern van de beweging, is dat er nooit een Palestijnse staat zal komen.

De kern van Likud is dat er nooit een Palestijnse staat zal komen.
Evaluatie: Gedeeltelijk accuraat, maar ook een zware simplificatie

Hoewel het verzet tegen de oprichting van een Palestijnse staat een zeer krachtig en bepalend element is binnen de Likud-partij en haar ideologische basis, gedreven door zowel historische claims als dringende veiligheidsoverwegingen, is het een oversimplificatie om dit als de enige, onveranderlijke “kern” van de beweging te bestempelen. De praktische politiek en de nadruk op veiligheid in het licht van Palestijnse afwijzing en geweld nuanceren dit beeld.

Nu, gezien het feit dat er 16 miljoen mensen wonen in het gebied dat vóór de oprichting van Israël in 1948 het zogenaamde mandaatgebied Palestina was, is de helft daarvan Palestijnse Arabieren en de andere helft Joden. Dat is de situatie. Op dit moment heersen 8 miljoen Joden over 8 miljoen Palestijnen. De hele strategie van Netanyahu sinds 1996 is dat we heel Palestina zullen behouden en als iemand ons daarvan probeert te weerhouden, zal onze grote vriend achter ons hen verpletteren. Dat is het beleid van Israël.

Netanyahu’s strategie sinds 1996 is om heel Palestina te behouden
Evaluatie: Gedeeltelijk accuraat, maar een zware simplificatie.

Het is correct dat premier Netanyahu consequent de nadruk heeft gelegd op Israëls veiligheidseisen, inclusief de noodzaak van Israëlische veiligheidscontrole over al het gebied ten westen van de Jordaan . Zijn langdurige standpunt heeft inderdaad de oprichting van een Palestijnse staat, zoals die door de Palestijnen wordt geëist, bemoeilijkt of voorkomen. Dit beleid is geworteld in diepe veiligheidsoverwegingen en een ideologische overtuiging over de rechten van het Joodse volk, en wordt versterkt door de politieke realiteit van zijn coalities, die vaak ultra-nationalistische elementen bevatten die tegen elke vorm van Palestijnse soevereiniteit zijn.

Echter, de formulering “heel Palestina behouden” is een simplificatie. Hoewel Netanyahu zich verzet tegen een Palestijnse staat onder de huidige omstandigheden en de voorwaarden die door de Palestijnen worden gesteld (zoals volledige controle over grenzen en Oost-Jeruzalem als hoofdstad), hebben zelfs door hem geleide regeringen plannen overwogen (zoals het Trump-plan) die voorzagen in een vorm van Palestijnse autonomie of een staat met beperkte soevereiniteit, naast de annexatie van delen van Judea en Samaria. Het beleid is complexer dan simpelweg “alles behouden”; het is gericht op het maximaliseren van Israëls veiligheid en controle, vaak ten koste van Palestijnse staatsaspiraties. Zijn focus ligt op veiligheid en de erkenning van Israël als Joodse staat, wat hij als voorwaarden stelt voor enige vooruitgang.

Het beleid van Israël is dus heel duidelijk, ik zou het heel gedetailleerd kunnen uitleggen, maar het komt erop neer dat Israël weet dat dit impopulair zal zijn en dat het elke regering die de Palestijnse zaak steunt, zal moeten omverwerpen. En in 2001 hebben de zogenaamde neocons, die ook de zogenaamde zionistische vleugel van de Amerikaanse regering vormen, een document opgesteld, dat ook welbekend is, en ik heb met twee mensen gesproken die het heel goed kennen, generaal Wesley Clark en een andere luchtmachtcommandant, Dennis Fritz, waarin werd opgeroepen tot zeven oorlogen in het Midden-Oosten in de vijf jaar na 2001. Die zeven oorlogen waren bedoeld om de vijanden van Israël uit te schakelen. Die zeven oorlogen waren Libanon, Syrië, Irak, Somalië, Libië, Soedan en Iran. Zes van die oorlogen zijn namens Israël gevoerd. Ze hebben geleid tot een voortdurend bloedbad in het Midden-Oosten.

Neoconservatieven stelden in 2001 een document op dat opriep tot zeven oorlogen in vijf jaar 
Evaluatie: Voor het grootste deel onjuist en sterk verdraaide context.

Deze bewering is een veelgebruikte trope die ten onrechte suggereert dat een specifieke factie de Amerikaanse steun voor Israël dicteert. Hoewel veel neoconservatieven voorstander zijn van sterke banden tussen de VS en Israël, is het een oversimplificatie en potentieel antisemitische karikatuur om hen louter als een “zionistische vleugel” te bestempelen.

Sachs presenteert een complottheorie die de Amerikaanse buitenlandse politiek ten onrechte reduceert tot een instrument van een vermeende “zionistische vleugel” met als doel oorlogen te voeren namens Israël. Het verdraait de context van uitspraken zoals die van Wesley Clark, negeert de complexe, door de VS zelf gedefinieerde strategische redenen voor militaire interventies, en wijst ten onrechte de verantwoordelijkheid voor de tragische instabiliteit in het Midden-Oosten toe aan dit vermeende plan, terwijl de eigen acties van Israël in zelfverdediging en de complexiteit van de regionale conflicten worden genegeerd.

In Afrika is Libië in een burgeroorlog verwikkeld, Soedan heeft nu twee burgeroorlogen omdat de VS het land hebben verdeeld en elk deel nu een burgeroorlog voert, Somalië bestaat niet meer als staat, Libanon wordt vandaag de dag aangevallen door Israël, Syrië wordt vandaag de dag letterlijk aangevallen door Israël nadat het is overgenomen door Al Qaeda, dat overigens wordt gesteund door de Verenigde Staten, en de Verenigde Staten dringen aan op oorlog met Iran, net als Israël. Ik heb totaal geen sympathie voor het beleid van Israël. Ik vind het afschuwelijk, moet ik zeggen. Als Amerikaanse jood vind ik het walgelijk omdat ze vrede met het Palestijnse volk hebben verhinderd.

De spreker, als Amerikaanse Jood, vindt dit walgelijk.
Evaluatie: Persoonlijke mening; hij representeert niet alle Amerikaanse Joden

Hoewel de spreker dit persoonlijke gevoel uit, is het belangrijk op te merken dat de Amerikaanse Joodse gemeenschap divers is in haar opvattingen over het Israëlisch-Palestijnse conflict. Terwijl een aanzienlijk deel voorstander is van een tweestatenoplossing en kritisch kan zijn over specifiek Israëlisch beleid, zoals nederzettingen, is er ook brede steun voor Israëls veiligheid. Het enthousiasme voor het vredesproces onder Amerikaanse Joden is afgenomen door Palestijns geweld, zoals de Al-Aqsa Intifada, en de opkomst van extremistische groeperingen zoals Hamas. Het is onjuist om de mening van één individu te presenteren als representatief voor de gehele, complexe Amerikaanse Joodse gemeenschap (“als Amerikaanse Jood”), waarvan een aanzienlijk deel de verantwoordelijkheid voor het falen van het vredesproces niet primair bij Israël legt.

En het antwoord voor vrede is een staat Palestina en een staat Israël. En als iemand vraagt: is dat mogelijk? Ik spreek regelmatig met de ministers van Buitenlandse Zaken in het Midden-Oosten. Ik heb het over de Egyptische minister van Buitenlandse Zaken, de Jordaanse minister van Buitenlandse Zaken, de Turkse minister van Buitenlandse Zaken, de Saoedische minister van Buitenlandse Zaken. Ik ken ze allemaal persoonlijk en ik spreek ze uitgebreid. De Arabische wereld vraagt al sinds 2002 om vrede met Israël in het zogenaamde Arabische vredesinitiatief, en Israël wijst hen af en zegt nee omdat we alle gebieden willen behouden.

De Arabische wereld vraagt sinds 2002 om vrede via het Arabisch Vredesinitiatief.
Evaluatie: Accuraat.

Het Arabisch Vredesinitiatief (API), voorgesteld in 2002, bood Israël inderdaad volledige vrede en normalisering van de betrekkingen met alle Arabische staten. Dit aanbod was echter gekoppeld aan strikte voorwaarden: een volledige Israëlische terugtrekking uit alle gebieden die sinds 1967 bezet werden (inclusief Oost-Jeruzalem en de Golanhoogten), en een “rechtvaardige” en “overeengekomen” oplossing voor het Palestijnse vluchtelingenprobleem, gebaseerd op VN-resolutie 194.

Israël heeft het API niet formeel geaccepteerd in zijn oorspronkelijke vorm, maar de reden is niet simpelweg omdat het “alle gebieden wil behouden”. Israël heeft fundamentele bezwaren tegen de voorwaarden van het API. Hoewel het Arabisch Vredesinitiatief sinds 2002 een aanbod voor vrede inhield, is de bewering dat Israël dit afwijst louter omdat het alle gebieden wil behouden, onjuist. Israëls bezwaren zijn geworteld in legitieme en cruciale veiligheidsoverwegingen met betrekking tot de grenzen van 1967, de status van Jeruzalem, en de onaanvaardbaarheid van een Palestijns “recht op terugkeer”, die stuk voor stuk kernonderdelen van het API-voorstel zijn.

Dit is naar mijn mening zelfmoord voor Israël, en het is illegaal en volkomen wreed. Dus toen op 7 oktober een aanval kwam, kwam dat uit de lucht vallen? Nee. De aanval op 7 oktober kwam na meer dan 50 jaar brute bezetting door Israël en volledige afwijzing van een Palestijnse staat. Ik heb dus geen sympathie voor Netanyahu, ik beschouw hem als een van de meest gewelddadige, gestoorde politieke leiders in de moderne geschiedenis.

De aanval op 7 oktober kwam na meer dan 50 jaar brute bezetting door Israël.
Evaluatie: Misleidend

Deze bewering presenteert de Israëlische aanwezigheid in Judea en Samaria (de Westelijke Jordaanoever) en voorheen Gaza op een eenzijdige manier en negeert de context. Israëls controle over deze gebieden kwam voort uit de Zesdaagse Oorlog van 1967, een defensieve oorlog tegen Arabische staten die opriepen tot Israëls vernietiging. De term “brute bezetting” negeert de voortdurende en ernstige veiligheidsdreigingen waarmee Israël wordt geconfronteerd vanuit deze gebieden, inclusief decennia van terrorisme, wat veiligheidsmaatregelen noodzakelijk maakt. Hoewel er incidenten van wangedrag door individuele soldaten of kolonisten zijn geweest, worden deze onderzocht en soms berecht. Het is onjuist om dit te extrapoleren naar een inherent “brute” bezetting en de verantwoordelijkheid voor het voortduren van de situatie eenzijdig bij Israël te leggen, terwijl Palestijnse terreur en afwijzing van vrede worden genegeerd.

Ik wil dat ze stoppen, want ik weet het, ik spreek met Iraniërs, ik spreek met de Organisatie van Islamitische Samenwerking, 57 landen, ik ken waarschijnlijk de helft van de ministers van Buitenlandse Zaken van de OIC. Iedereen wil vrede, behalve Israël. Israël wil controle. Biedt Netanyahu één alternatief, behalve dat we Hamas verslaan? Heeft hij één zin gezegd over een politieke oplossing? Nee. Weet u waarom? Omdat zijn hele carrière, zijn hele leven gebaseerd is op het voorkomen van een Palestijnse staat. Wat is het antwoord? Weet u wat hun antwoord is? Schop ze eruit. Dat is hun antwoord. Dat is letterlijk het beleid. Dat is waar Trump het een paar weken geleden over had. En toen zeiden de mensen tegen hem: nee, nee, nee, meneer de president, zeg dat niet. En de Egyptenaren en de Jordaniërs zeiden: wij nemen ze niet op. We willen geen etnische zuivering in onze buurt.

Iedereen wil vrede, behalve Israël.
Evaluatie: Onjuist en sterk misleidend.

Deze bewering is een grove simplificatie en een onjuiste voorstelling van de realiteit. Israël heeft herhaaldelijk zijn verlangen naar vrede kenbaar gemaakt, maar benadrukt dat vrede duurzaam en veilig moet zijn. Geen enkele regering kan gevraagd worden de veiligheid van haar burgers in gevaar te brengen, vooral niet een land als Israël dat sinds zijn oprichting geconfronteerd wordt met vijanden die oproepen tot zijn vernietiging .

De Israëlische bevolking is, net als de Palestijnse, uitgeput door decennia van conflict zonder dat er vrede of veiligheid is bereikt. Israël heeft in het verleden pijnlijke territoriale concessies gedaan in de hoop op vrede, maar heeft de bittere ervaring gehad dat teruggetrokken gebieden vervolgens werden gebruikt om aanvallen te lanceren.

De verantwoordelijkheid voor het bereiken van een duurzame vrede ligt bij beide partijen, de Israëli’s en de Palestijnen zelf, die de uiteindelijke beslissingen moeten nemen. Er zijn ook elementen aan Palestijnse zijde die aanspraak maken op het gehele land, net zoals er aan Israëlische zijde zijn die dat doen, wat een obstakel vormt. Bovendien zullen er altijd groepen zijn die veiligheid en stabiliteit willen ondermijnen.

Dit alles om te zeggen dat ik al 53 jaar naar Israël ga. 53 jaar geleden werden de eerste illegale Israëlische nederzettingen in de Westelijke Jordaanoever gesticht. Toen ik in de laatste klas van de middelbare school zat, werd mij uitgelegd dat we feiten op het terrein aan het creëren waren, Jeffrey. Oké, we zijn nu 53 jaar verder en het Midden-Oosten is nog steeds een bloedbad. Daarom heb ik geen enkele sympathie.

We zien in andere delen van de wereld enorme instabiliteit en een gebrek aan strategie. In het Midden-Oosten is het helaas, en tot mijn grote ergernis, waarschijnlijk een verdubbeling van de Amerikaanse steun voor de chaos in Israël, die ik beschouw als genocide en als absoluut destructief voor de vrede in de regio. Maar ik zie Trump daar geen verandering in brengen. Het is nog vroeg. Hij heeft ooit iets over mij getweet waarin hij Netanyahu een klootzak noemde en Trump heeft dat gepost. Daarna waren er ongeveer drie dagen lang krantenkoppen in Israël. Wat bedoelde hij daarmee? Maar blijkbaar niet veel, want de laatste dagen zijn we weer terug bij Netanyahu’s oorlogen overal. Oorlog in Gaza, oorlog op de Westelijke Jordaanoever, oorlog in Libanon, oorlog in Syrië, oorlog in Jemen. En wat Netanyahu wil is een oorlog met Iran, die zelfs het einde van de wereld zou kunnen betekenen. Ik denk niet dat we oorlog zullen voeren met Iran, maar de Israëlische chaos wordt niet tegengehouden door Trump. Het wordt zelfs retorisch aangemoedigd door Trump. Dat is voor mij een grote teleurstelling.

“De Israëlische chaos wordt niet tegengehouden door Trump.”
Evaluatie: Onjuist

De term “Israëlische chaos” een bevooroordeelde en onjuiste beschrijving. Israël voert een defensieve strijd tegen terroristische organisaties zoals Hamas en reageert op bedreigingen vanuit de regio, gebaseerd op zijn legitieme recht op zelfverdediging en veiligheid. Dit is geen “chaos”, maar een noodzakelijke reactie op agressie. Trump’s retorische steun aan Israël was gericht op het versterken van Israëls veiligheid en diplomatieke positie, niet op het aanmoedigen van “chaos”.

[De rest gaat over de economische maatregelen van Trump.]

Rabbijn Yehuda Lapianis, voormalig Rosh Kollel in Washington (2007-2012), momenteel Ram in Yeshivat Kerem BeYavneh

Holocaustherdenking in Israël wordt op twee verschillende data gevierd. De officiële datum is 27 november, vastgesteld door de Knesset, omdat het de uitbraak van de opstand in het getto van Warschau markeert. De datum die door het Opperrabbinaat is vastgesteld als de “Algemene Kaddisj Dag” is op de vasten van de tiende van Tevet. Lees verder →

BBerachot 8a

1

״עַל זֹאת יִתְפַּלֵּל כָּל חָסִיד אֵלֶיךָ לְעֵת מְצֹא״, אָמַר רַבִּי חֲנִינָא

״לְעֵת מְצֹא״ זוֹ אִשָּׁה, שֶׁנֶּאֱמַר: ״מָצָא אִשָּׁה מָצָא טוֹב״.

“Daarom zal een ieder die godvruchtig is tot U bidden in de tijd van het vinden” (Ps. 32:6). R. Hannina zei: “In de tijd van het vinden” verwijst naar [de keuze van] een vrouw ; zoals er gezegd wordt: ‘Wie een vrouw vindt, vindt een groot goed’ (Spr. 18:22). Lees verder →