Concilie van Jeruzalem en de Noachidische geboden – uit mijn dissertatie

Uit mijn dissertatie – The End of the Law – pp. 118 – 121 (2001, 2005, 2e druk)

Dit plaatst ons voor een duidelijk dilemma:

(1) Als het Concilie van Jeruzalem concilie plaatsvond vóór het incident in Antiochië, dan hebben ofwel de de heidenen in Antiochië zich niet aan deze instructies gehouden en heeft Petrus geen bezwaar, of zij deden dat wel en de afgezanten van Jacobus in Galatië volgen de hardere mening van de “broeders uit Judea” en niet die van de in Handelingen 15 genoemde Jacobus.

(2) Indien het concilie van Jeruzalem plaatsvond na het incident in Antiochië, diende het als een manier om dergelijke zaken te regelen tegen Paulus’ eigen opvatting in, zoals die verwoord werd in deze brief. Het zou verklaren waarom Paulus dit zeer belangrijke deel van de overeenkomst niet vermeldt, omdat het ook de kwestie van de tafelgemeenschap zou hebben geregeld, en hij had daar gemakkelijk naar kunnen verwijzen als onderdeel van de oplossing. Doorgaan met het lezen van “Concilie van Jeruzalem en de Noachidische geboden – uit mijn dissertatie”

Oorlog voeren tegen Amalek – boodschap van chabad.org

Aan het einde van de portie Beshalach, vertelt de Tora dat Mosjé Jehosjoea aanstelde om de Joden te leiden tegen de aanvallende Amalekieten. Gedurende de hele strijd waren Mosjé’s handen opgeheven in gebed dat de Joden zouden overwinnen. Zolang Mosjé’s handen omhoog waren, zegevierden de Joden.

De Tora zegt verder dat wanneer Mosjé’s armen vermoeid raakten, er een steen werd genomen en onder hem werd gelegd. Rashi merkt op: “Omdat hij traag was in het uitvoeren van het gebod [het leiden van de Joden in de strijd] en een ander in zijn plaats aanstelde, werden zijn handen zwaar.”

Waarom vertelt de Tora ons dat Mosjé’s handen zwaar werden als gevolg van zijn laksheid – iets wat geheel oncomplimenteus is – terwijl de Tora niet eens rechtstreeks spreekt over het stigma van een onrein dier? Het lijkt ongepast dat de Tora slecht spreekt over Mosjé, de “uitverkorene van de mensheid.”

Hierin ligt een les van onschatbare waarde voor alle Joden in alle plaatsen en tijden met betrekking tot hun geestelijke strijd met de Amalekieten van elke generatie.

Amalek kon alleen de Joden treffen die geestelijk zo ver achterbleven dat zij als gevolg van hun zonden uit het Joodse kampement en de Wolken van Glorie werden verdreven. Zij die binnen het kamp bleven, werden in het geheel niet getroffen door de Amalekieten.

Ook in onze tijd bevinden de meeste Joden zich geestelijk binnen het “Joodse kamp”, binnen het kader en de bescherming van de “Wolken van Glorie” van Tora en mitzvos , die hen beschermen tegen alle kwade winden – in het bijzonder tegen de ijzige houding van Amalek tegenover Tora en mitzvos.

Er zijn echter Joden die zich om welke reden dan ook “aan de buitenkant” bevinden – hun levensstijl is nog niet geheel in overeenstemming met Tora. Amalek – waarvan het numerieke equivalent “twijfel” is – is daarom in staat hen aan te vallen door hen te laten twijfelen aan G-ds grenzeloze vermogen, en door hen “koel” te maken ten aanzien van zaken van heiligheid.

Het is daarom mogelijk dat een Jood die zich “binnen het kampement” bevindt, zijn relatie met degenen daarbuiten in twijfel trekt, redenerend dat aangezien zij geen band met hem hebben, hij niets met hen te maken wil hebben.

Zo iemand zou wel eens kunnen denken dat het verlaten van zijn warme nest van Tora en mitzvos om op zoek te gaan naar Joden die verdwaald zijn in de woestenij van de twijfel, uit den boze is.

Hierin ligt de les van de eerste oorlog die de Joden moesten voeren na hun uittocht uit Egypte, hun strijd met Amalek:

Wanneer Amalek het aanlegt met een Jood die zich “buiten het kampement” bevindt, zelfs als zijn aanwezigheid daar het gevolg is van zijn eigen wandaden, moeten de Joden “binnen het kamp” het kamp verlaten om hun zwakkere broeder te beschermen. In feite hebben alleen G-dvrezende Joden het vermogen om Amalek te verslaan. Zo vinden we dat het Jehosjoea was, een persoon “die nooit de tent” van Tora verliet, die de leiding kreeg over de strijd.

De Tora gaat verder: Zelfs Mosjé, die in wezen de hele oorlog leidde – hij was het die Jehosjoea aanstelde als zijn afgezant om de strijd te leiden, en het was Mosjé die de strijd geestelijk leidde door te bidden voor het welzijn van het Joodse volk – had moeten deelnemen aan de eigenlijke strijd. Dat hij dat niet deed, werd beschouwd als laksheid.

Hierin ligt een les voor zelfs de grootste: Geestelijke deelname aan de voortdurende strijd tegen Amalek is niet voldoende. Alleen maar bidden voor het welzijn van degenen die door Amalek worden aangevallen, of het sturen van een afgezant, is niet voldoende en niet acceptabel; de persoon zelf moet alles doen wat nodig is om zijn mede-Joden uit de klauwen van Amalek te houden.

Paulus keurt joods Christendom niet af – James Dunn

The Partings of the Ways, J.D.G. Dunn, p. 363

We moeten vraagtekens zetten bij de veronderstelling dat degenen die in de eerste eeuwen naast (of moeten we zeggen als onderdeel van) hun “christendom” ook het “jodendom” beleden, zich altijd vergisten. Het is waar dat Paulus de christelijke niet-Joden van Galatië waarschuwde tegen het overnemen van de Joodse levenswijze, en dat deed hij in de meest krachtige bewoordingen. Maar dat was omdat in die omstandigheden volgens hem het evangelie zelf in gevaar kwam. In andere omstandigheden haastte hij zich om christenen die nog steeds Joodse scrupules in acht namen met betrekking tot voedsel en feesten, te verdedigen en volledig te accepteren (Rom. 14,1 – 15,6). En in de nog meer verschillende omstandigheden van Klein-Azië twee en een halve eeuw later, zou hij zo snel de christenen hebben veroordeeld die het bijwonen van de synagoge zagen als volledig in overeenstemming met hun doopgeloof? Men moet zich zeker afvragen of we Paulus’ afkeuring van “de zwakken” zomaar kunnen extrapoleren naar de algemene veroordelingen van een Melito of een Chrysostom. En we moeten beseffen dat de negatieve toon van de term “judaïsant” meer te danken is aan F.C. Baur 150 jaar geleden dan aan Paulus of de Vaders. Misschien moeten we dan ook meer openstaan voor de mogelijkheid dat sommige van deze vroege “judaïserende” gelovigen blijk gaven van een groter bewustzijn van het integraal joodse karakter van het christendom dan sommige van de schrijvers wier geschriften de christelijke perceptie van het jodendom hebben gevormd.
Als alternatief moeten christenen vandaag de dag misschien iets goedmaken aan degenen die in de begintijd op dit punt als zwak en ketters werden afgedaan, door te erkennen dat dergelijke personen binnen de totale geschiedenis van het volk van God de levende (en noodzakelijke) band van de kerk met haar Joodse erfgoed vertegenwoordigden – een inzicht dat in de tussenliggende eeuwen slechts sporadisch in stand werd gehouden, in individuen die bevriend raakten met bepaalde rabbijnen om Hebreeuws of over het Jodendom te leren, maar dat vandaag de dag van dwingend en steeds dringender belang is. en steeds dringender belang vandaag.

James Dunn: Hebben de eerste Christenen Jezus aanbeden (als een God)?

Onderstaande tekst is de (digitale) vertaling van de conclusie van dit boek:

.

Dit onderzoek heeft een aantal belangrijke punten verduidelijkt die die bijdragen aan het antwoord op de centrale vraag: “Hebben de eerste
Christenen Jezus aanbeden?
Een daarvan is dat er een aantal problemen, zelfs gevaren, zijn in de christelijke eredienst als deze te eenvoudig wordt gedefinieerd als de verering van Jezus. Want, als wat in dit onderzoek naar voren is gekomen serieus wordt genomen, wordt al snel duidelijk wordt al snel duidelijk dat de christelijke eredienst kan vervallen in wat we Jezulatrie kunnen noemen. Dat wil zeggen, niet simpelweg een verering van Jezus, maar een verering die tekort schiet ten opzichte van de verering die verschuldigd is aan de ene God en Vader van onze Heer Jezus Christus. Doorgaan met het lezen van “James Dunn: Hebben de eerste Christenen Jezus aanbeden (als een God)?”

Wat is “joods” leven? 13 fragmenten van Rabbi Hayim Donin

1. De termen die in het Hebreeuws worden gebruikt om de reine en onreine dieren aan te duiden zijn tahor en tamei. Dit zijn termen die nooit worden gebruikt om fysieke reinheid of onreinheid te beschrijven, maar eerder een geestelijke of morele staat van zijn. De term tamei wordt alleen gebruikt in verband met morele en religieuze gebreken die de ziel en het karakter van de mens besmetten, met name incest en afgoderij, en om de afwezigheid van rituele reinheid te karakteriseren. Het wordt ook vaak vertaald als bezoedeling. De als tamei aangeduide wezens waren niet alleen verboden als voedsel, maar ook voor offerdoeleinden. De Nederlandse woorden rein en onrein moeten daarom worden opgevat als reinheid en bezoedeling in geestelijk-rituele zin. Een zuivere tong, een vuile bek of een smerige geest, “wie zal opgaan naar de berg des Heren, een man met reine handen …. zijn allemaal voorbeelden van hoe zelfs in het Nederlands rein en onrein worden gebruikt in moreel-geestelijke zin. Alleen in deze zin moeten de Hebreeuwse termen tahor en tamei – die consequent worden gebruikt in de wetten van kasjrut – worden begrepen.

2. Het onderscheid maken tussen “het beest dat gegeten moet worden en het beest dat niet gegeten mag worden” (Lev. 11:47), is een aspect van de bredere eis dat Israël leert “onderscheid te maken tussen het onreine en het reine”, niet alleen op het gebied van voedsel, maar op alle gebieden van het leven, het seksuele, het morele, het ethische, het spirituele. De wetten van kasjroet staan niet los van de doelen en doelstellingen, van de disciplines en eisen die deel uitmaken van het totale plaatje van het Jodendom. Kasjroet geïsoleerd behandelen is het vervormen en verkeerd begrijpen ervan.

3. In het Jodendom betekent heiligheid geen ascetische, heilige terugtrekking uit het leven. Heiligheid dringt niet aan op de zelfverloochening van alle legitieme menselijke genoegens, noch op de totale onderdrukking van alle lichamelijke driften, maar evenmin op zelfverwennerij. Gulzigheid en dronkenschap waren de kenmerken van de koppige, opstandige, onverbeterlijke mens (Deut. 2.1:18-2.1). Zij werden beschouwd als gruwelen. Het gebrek aan zelfbeheersing en de bereidheid om iemands begeerten te bevredigen, ongeacht hun verdiensten, gepastheid of wettigheid, duidden op geestelijke zwakte en moreel verval. Heiligheid betekende en betekent meester worden over iemands hartstochten, zodat men de baas is over hen en niet zij over hem.

4. De bijbelse oproep tot heiligheid wordt weerspiegeld door de poging van het Jodendom om de bevrediging van alle basisdriften – eten, drinken, seks – waarin wij niet verschillen van enig beest, te verheffen tot een menswaardig niveau.Kashrut is een goed voorbeeld van hoe het Jodendom zelfs de meest alledaagse handelingen, de meest routinematige activiteiten, verheft tot een religieuze ervaring. Wat de engere geesten zien als een pietluttige bezorgdheid over kleinigheden in de keuken, is in werkelijkheid een voorbeeld van hoe het Jodendom de lichamelijke bevrediging van de eetlust verheft tot een spirituele daad door de nadruk op de altijd aanwezige God en onze plicht Hem te allen tijde te dienen.

5. De tafel waarop voedsel wordt opgediend werd in het joodse traditionele denken geïdentificeerd met het Tempelaltaar. “Toen de Tempel bestond, zorgden offers voor verzoening voor een individu; nu doet de tafel dat” (Hagigah 2.7a), zo werd het door een Talmoedische wijsgeer verwoord. (Deze symbolische identificatie verklaart de wijdverspreide gewoonte onder Joden om niet aan tafel te gaan zitten; het verklaart de gewoonte onder sommigen om zout te strooien op de eerste hap brood die wordt gegeten – precies zoals vereist was bij de oude offers; of om alle messen van de tafel te verwijderen voor het bidden, omdat messen en zwaarden – symbolen van oorlog en geweld – verboden waren op het altaar, een symbool van vrede; het is zelfs een van de redenen die gegeven worden voor het wassen vóór de maaltijd – wat niet alleen gedaan wordt om redenen van reinheid, maar ook om de rituele reinheid te symboliseren die vereist werd van de priesters toen zij de offers brachten. )

Zelfs tijdens de maaltijd wordt ons opgedragen het niveau van het gesprek te verhogen, zoals past bij de heilige symboliek van de tafel. “Drie die samen eten en woorden van Tora uitwisselen, het is alsof zij van heidense offers hebben gegeten … . Maar als drie aan een tafel hebben gegeten en woorden van Torah hebben gesproken, is het alsof zij aan de tafel van de Heer hebben gegeten” (Avot 2.:4). De birkat hamazon, het dankgebed na de maaltijd is in feite een minimale bevrediging van deze eis. Maar de beeldspraak is altijd in termen van een altaar; en de handeling zelf van het eten is een vorm van offeren aan God, waarvoor passende gebeden worden gereciteerd voor en na.

6. Critici van kasjroet hebben wel eens opgemerkt dat “het niet belangrijk is wat er in je mond gaat, maar wat er uit komt”. Ik haast me eraan toe te voegen dat wat eruit komt op de lange termijn heel goed kan worden bepaald door wat erin gaat. Het kan zijn dat op lange termijn het voedsel dat mensen eten – of zich onthouden van eten misschien nog wel meer – invloed heeft op het karakter van een volk, sommige van hun waarden en hun moreel-ethische gevoeligheid.
Joodse critici, met name onder de hervormers die de kasjroet-discipline samen met al onze andere halachische richtlijnen hebben verworpen, hebben de naleving ervan bekritiseerd op grond van het feit dat het de neiging heeft ons te scheiden van andere volkeren en andere religies door de sociale omgang te bemoeilijken. Maar naast alle andere verdiensten of doeleinden die kasjroet kan hebben, kan ook dit deel uitmaken van wat de Almachtige bedoelde. Want barrières voor totale sociale integratie in een niet-joodse omgeving zijn ook barrières voor gemengde huwelijken en assimilatie.

Dat de afbraak van het naleven van de kashrut een sterke factor is geweest die heeft bijgedragen tot meer gemengde huwelijken en assimilatie is maar al te duidelijk. Wanneer de noodzaak om koosjere voorzieningen te zoeken je leven bepaalt, zijn er meer mogelijkheden om elkaar te ontmoeten en kameraadschap te ontwikkelen met andere Joden die dezelfde faciliteiten nodig hebben. Dus, door het niet handhaven van de onderscheidende Joodse normen op een dag in, dag uit basis, worden de voorwaarden voor assimilatie automatisch gecreëerd.

7. Ik vergelijk kasjroet graag met de fundamenten van een huis. Op zich is een fundering geen huis. Men kan er niet in wonen. Maar aan de andere kant is een huis dat zonder fundering of op een zwak fundament is gebouwd, niet duurzaam en kan het bij de geringste druk gemakkelijk instorten. Ook kasjroet alleen is niet voldoende voor een Joods huis, noch voor een Joods leven, noch voor de heiligheid die het voornaamste doel ervan is. Maar een poging om een dergelijk bouwwerk te bouwen zonder kasjroet is zwak bouwen. De sabbat, de feesten, het gezinsleven (de muren, het dak, de inrichting, enz. van ons bouwwerk) zullen wankel zijn, en dreigen in te storten zonder het juiste fundament.

De religieuze opleiding en de spirituele ontwikkeling van kinderen wordt ook in gevaar gebracht zonder kasjroet. De niet-kosjere ouder die zich opwindt bij de gedachte dat een kind thuiskomt van de Hebreeuwse School en in staat is om een beracha, een zegening voor voedsel, te reciteren, is misschien niet gevoelig voor het feit dat het kind God dankt voor voedsel dat hij hem gebood niet te eten. Als de ouders deze tegenstrijdigheid en paradox over het hoofd zien, zal dit snel genoeg duidelijk worden voor het kind als het ouder wordt. Behalve in het zeldzame geval is het niet het verboden voedsel dat hij zal opgeven, maar de zegen die hij niet meer zal reciteren. Het vroege religieus-spirituele bewustzijn dat de ouders zo graag wilden dat het kind zou hebben, zal leeg raken (vanwege deze tegenspraak).

8. Halacha is de algemene term voor de Joodse wet; het verwijst ook naar de definitieve, gezaghebbende beslissing over een specifieke kwestie. Het berust eerst en vooral op de Bijbelse wetten en geboden in de Geschreven en Mondelinge Tora, vervolgens op alle rabbijnse wetgeving en verordeningen, met inbegrip van de religieus-juridische besluiten die door de eeuwen heen zijn overgeleverd in de vorm van Responsa en Commentaren van grote rabbijnse geleerden. Dit alles dient als gezaghebbende basis en levert juridische precedenten voor het steeds voortgaande proces van religieus-juridische besluitvorming in onze tijd. Het woord halakha zelf betekent “de weg die men gaat”. Halacha is praktisch, niet theoretisch. Halacha is juridisch, niet filosofisch. Hoewel het geloof de basis is van waaruit de halacha zich ontwikkelt, ligt de nadruk op de daad. Halakha houdt zich bezig met de juiste toepassing van de geboden (mitsvot) op elke situatie en omstandigheid. (De mitsvot die van bijbelse oorsprong zijn, zijn in wezen onveranderlijk; die van rabbijnse oorsprong kunnen onder bepaalde omstandigheden en voorwaarden worden gewijzigd door gezaghebbende en gewijde geleerden). Halacha vraagt om een verbintenis in gedrag. Het behandelt ethische verplichtingen en religieuze plichten.

9. “Hoor Israël, de Heer is onze God, de Heer is Eén” (Deut. 6:4).
Deze woorden drukken het onderliggende geloof van Israël uit dat er één, ondeelbare God bestaat door wiens wil het universum en alles wat een begin heeft, werd geschapen. In wat een radicaal afscheid was van polytheïsme en idolatrie, was de Hebreeër Abraham de eerste die daadwerkelijk uitdrukking gaf aan dit monotheïstische geloof en de grondlegger werd van de Hebreeërs, of zoals zij in latere generaties ook wel werden genoemd, de Israëlieten of de Joden.
Het is niet zo dat Abraham de eerste mens was die zich bewust werd van deze geestelijke waarheid. Zelfs de Torah vermeldt dat Hanoch en Noach, die aan Abraham voorafgingen, rechtvaardige mannen waren die “wandelden met God”. Ook zij geloofden in het bestaan van een enig, opperste Geestelijk Wezen, aanbaden Hem en leefden in overeenstemming met Zijn wensen. Er kunnen anderen zijn geweest.
Maimonides geloofde dat ooit vroege mensen de ene, ware God kenden, maar dat deze kennis en dit geloof voor hen verloren gingen. Historische onderzoekers vinden misschien van andere mannen die mogelijk eerder soortgelijke overtuigingen hebben geuit en soortgelijke inzichten hebben geuit. Maar aan Abraham wordt toegeschreven de stichter van ‘s werelds eerste monotheïstische geloof, omdat in tegenstelling tot anderen wiens monotheïsme als een oase in een spirituele woestijn was die opdroogde en verdween met hun dood, Abraham zich wijdde aan de verspreiding van het geloof. Hij slaagde erin dit geloof door te geven aan zijn zoon Isaac, en Isaac gaf het op zijn beurt door aan zijn zoon Jacob (Israël). zijn zoon, Jacob (Israël), deze laatste aan zijn twaalf zonen, de hoofden van de stammen van Israël, en vandaar in de stroom van Israëls geschiedenis en de geschiedenis van de hele mensheid.

“Want Ik heb hem gekend, opdat hij zijn kinderen en zijn nageslacht leren de weg van de Heer te volgen door te doen wat rechtvaardig en goed is …” (Genesis 18:19).

Doorgaan met het lezen van “Wat is “joods” leven? 13 fragmenten van Rabbi Hayim Donin”

Messiaans jodendom en de triniteit – Mark Kinzer (2/2)

Het credo van Nicea, met zijn bevestiging van de godheid van Jezus, wordt door Kinzer als een typische uitdrukking van het geloof van de Christelijke gemeente gezien. Vanuit zijn “bliaterale ecclesiologie”, die zegt dat de éne gemeente van Christus op twee manieren, in twee verschillende gemeenschappen bestaat, wordt dat in ieder geval acceptabel geacht. Immers zo heeft de Kerk gedacht en gesproken en het is die Niceaanse kerk die twee millennia lang het getuigenis van Jezus in de wereld heeft gedragen.

Maar de Messiaans-joodse gemeenschap hoeft die belijdenis van Nicea niet te volgen. Maar moet zij wel de kernbelijdenis, dat Jezus God de Zoon is, handhaven? Kinzer meent van wel. Zij is echter geroepen om tegenover de Christelijke kerk vol te houden, dat de belijdenis van Jezus als godheid niet betekent dat er geen gehoorzaamheid aan de Torah wordt gevraagd van joodse “Christenen”, van Messias belijdende joden. Dat was immers het dilemma: het Christendom stelde dat Jezus als God moest worden geloofd en beleden, en dat daarmee verbonden de gehoorzaamheid aan de Torah niet langer van kracht was. Noch voor joden, noch voor niet-joden. Het Jodendom stelde daar tegenover dat de Torah moest worden gehoorzaamd, in ieder geval voor joden, maar dat de belijdenis van Jezus als God niets anders kon zijn dan afgoderij.

De Messiaans-joodse gemeente is volgens Kinzer geroepen om te verdedigen dat Jezus God is en dat de Torah moet worden gehoorzaamd – en dat Israel een voorname plaats innemen moet in de Christelijke theologie.

(Excuses voor de slechte geluidskwaliteit. Ik weet niet hoe het komt, maar af en toe doet de software erg raar.)

Messiaans jodendom en de triniteit – Mark Kinzer (1/2)

Eerste van twee video’s over het probleem van de Triniteit en het concilie van Nicea vanuit Messiaans-joods perspectief. In deze aflevering schets ik aan de hand van een artikel van Mark Kinzer het probleem: Vanuit het Christendom is de belijdenis dat Jezus God is, de kern van het Christelijk geloof. Daarmee stemt het jodendom overeen, maar met een negatieve waardering: dat maakt het Christendom tot ‘avodah zarah’, d.i. een vorm van afgoderij. Hoe moet het messiaans jodendom, dat zowel volledig joods en volledig Christelijk wil zijn, haar positie nu bepalen? Kan het iets met de oude Credo’s met het risico ook als afgodisch te worden beoordeeld? Of moet het strak het verbod op afgoderij uit het jodendom volgen en de Christelijke bevestiging van Jezus’ godheid afwijzen?

De terugkeer van de verloren en het gelijk van de oudste zoon – toelichting

De parabel van de verloren zoon gaat niet over individuele bekering, maar wel over de houding van de Farizeeën tegenover de joden in de marge: tollenaars, ongeletterden, boeren, mensen die de Torah niet kennen. Bij uitbreiding mogen we er de niet-joodse volkeren in herkennen die het door God geschonkene verbrassen en pas willen terugkeren als ze de nood daartoe ervaren.

De vroege gemeente is als die verloren zoon die mag terugkeren naar het Vaderhuis, met de oudste broer – hoe morrend ook – als hun leraar. Israël is immers het licht van de volkeren omdat aan hen de Torah is toevertrouwd. Maar dan begint de kerkgeschiedenis. Alleen de “vrienden van de oudste broer” kunnen nog een toegang vinden.

De gevonden zoon weer verloren: kerkgeschiedenis