Door de geschiedenis van zijn interpretatie onder christenen heen, is het boek Openbaring een tijdloze boodschap gebleven, vaak verbonden met hedendaagse strijd. Bijgevolg zijn de echte mensen, het oorspronkelijke publiek aan wie Johannes schreef, verloren gegaan in het gewoel. Mensen begonnen Openbaring strikt te lezen als een boodschap aan de universele kosmische kerk, waarvan de waarheid door de eeuwen heen doorklinkt. Zij vergaten die vroege Christus-volgelingen in Klein-Azië aan wie deze woorden werden verkondigd.

Welke interpretaties wij vandaag ook mogen hebben van deze hemelse boodschap, de boodschap moet zinvol zijn geweest voor het oorspronkelijke publiek in de tijd van Johannes. Het zou pijnlijk wreed zijn hun werelden te geven die niet op hen van toepassing zijn; woorden die bedoeld waren voor duizenden jaren nadat hun vervolgingen voorbij waren.

Voor hedendaagse lezers is het buitengewoon gebruikelijk om profetie te zien als voorspellend. Voor een Israëlitische geest was profetie echter in de eerste plaats een verkondiging van een reeds bekende waarheid, een oproep om terug te keren naar iets dat vergeten was, en een waarschuwing om de belangrijke zaken niet te vergeten.

…………………….

Wij moedigen iedereen aan om Openbaring te lezen en te herlezen in zijn historische culturele setting, het te lezen als een Joods boek, als een boodschap aan echte mensen die onderdrukt en vervolgd werden. En we weten dat het herlezen in dit licht elke keer weer nieuwe inzichten zal opleveren. Dat is wat wij onze lezers aanmoedigen te doen nu wij doelbewust een dergelijk traject zijn ingeslagen.

Vertaling van: Lizorkin-Eyzenberg, Eli; Shir, Pinchas. Hebreeuwse inzichten uit de Openbaring (Joodse Studies voor Christenen door Dr. Eli Lizorkin-Eyzenberg Boek 5) (p. 24). Kindle Editie.

Rabbi Moshe Weiner:

In dit gedeelte worden de details uiteengezet van de volgende negen verplichtingen en zes verboden, die gebaseerd zijn op fundamentele beginselen die impliciet voortvloeien uit het gebod aan de heidenen dat afgoderij verbiedt:

1. Weten dat er een God is, en dat Hij alles wat bestaat geschapen heeft.

2. Om het “juk van de Hemel” (kabalat ol Malchoet Shamayim) te aanvaarden en de Zeven Geboden voor niet-Joden te vervullen, volgens hun details en uitleg binnen de Mondelinge Torah.

3. God te vrezen.

4. Om God lief te hebben.

5. Niet vals te profeteren in de naam van God.

6. Niet te profeteren in de naam van een afgod, of anderen over te halen een afgod te aanbidden of een van de zeven geboden te overtreden.

7. Niet te luisteren naar een valse profeet, of hij valselijk profeteert in de naam van God of in de naam van een afgod.

8.Te luisteren naar een ware profeet, die spreekt in de naam van God, en de aanwijzingen van een ware profeet op te volgen.

9. Geen nieuwe godsdienst of gebod te scheppen. Dit omvat het verbod voor een niet-Jood om een geheiligde dag van rituele terughoudendheid in acht te nemen, zoals er staat (Gen. 8: 22), “lo yishbotu” (” Zij zullen geen sabbat maken”).

10. Niet toe te voegen aan of af te trekken van de zeven geboden, of enig deel daarvan, zoals zij voor heidenen door God door Mozes bij de Sinaï werden gegeven.

11. Zich niet te verdiepen in de studie van delen van de Torah die geen betrekking hebben op de Noachide Code. (Dit is ook een uitloper van het gebod voor wetten en rechtbanken.)

12. Geloof en vertrouwen in God te hebben, wat inhoudt alleen tot Hem te bidden en Hem te vragen te voorzien in de dingen die men nodig heeft.

13. God loven en danken, wat inhoudt dat een persoon God moet danken.

14. Ernaar te streven Gods wegen na te volgen die door de profeten van de Hebreeuwse Bijbel werden geprezen, en iemands temperament en karaktereigenschappen te verbeteren en ze te vestigen op de wegen waarvan bekend is dat ze in Gods ogen juist zijn.

15. Om zijn daden te evalueren en berouw te tonen voor zijn wandaden, en om zijn wegen ten goede te veranderen.

Weiner, Rabbi Moshe. De Goddelijke Code: De Gids voor het naleven van de Noachide Code, geopenbaard vanaf de berg Sinaï in de Torah van Mozes (pp. 43-44). Ask Noah International Inc. Kindle Editie.

Door Eli Lizorkin (Israel Bible Center)

Een van de klassieke thema’s in de vervangingstheologie (het geloof dat christenen de Joden hebben “vervangen” in de verbondsrelatie met God) is dat zelfs stenen veranderd kunnen worden in kinderen van God. Een aantal teksten uit het Nieuwe Testament (b.v. Lucas 3:7-8) worden vaak gebruikt om deze traditionele theologie te ondersteunen.

Johannes de Doper, bijvoorbeeld, sprak tot zijn Judeese medebroeders:

“Gij adderengebroed, wie heeft u gewaarschuwd te vluchten voor de toekomende toorn? Draagt dan vruchten die met berouw overeenstemmen, en begint niet bij uzelf te zeggen: ‘Wij hebben Abraham tot vader,’ want ik zeg u dat God uit deze stenen kinderen kan verwekken tot Abraham.” (Lucas 3:7-8)

De verkeerde veronderstelling is dat deze teksten een “Joden” versus “heidenen” mentaliteit beschrijven, terwijl zij in werkelijkheid “Joden” en “Betere Joden” tegenover elkaar stellen. Deze Joodse profeet confronteerde zijn mede-Joden die dachten dat zij door zijn waterwassing kunnen gaan zonder echte levensveranderende bekering en toch Gods vergeving kunnen ontvangen. In een soortgelijk voorval zei Jezus, in zijn confrontatie met enkele Judeeërs die zich tegen hem verzetten: “Als jullie Abrahams kinderen zijn, doe dan de daden van Abraham.” (Johannes 8:39)

Tenslotte citeren zij die de vervangingstheologie omarmen vaak Paulus’ woorden aan de Christus-volgende vergadering in Rome om (ten onrechte) hun opvatting te ondersteunen dat christenen de Joden hebben vervangen als Gods uniek uitverkoren volk:

“…niet alsof het woord van God heeft gefaald. Want zij zijn niet allen Israël, die uit Israël zijn; ook zijn zij niet allen kinderen, omdat zij Abrahams nakomelingen zijn, maar: “door Izak zullen uw nakomelingen genoemd worden. Dat wil zeggen, niet de kinderen van het vlees zijn kinderen van God, maar de kinderen van de belofte worden als nakomelingen beschouwd”. (Rom. 9:6-8)Een oud Joods gebed (Ribon Kol HaOlamim) dat vandaag de dag regelmatig wordt gebruikt, werpt licht op de dwaling die Jezus, Johannes de Doper en Paulus allen trachtten te corrigeren.

“Meester van de eeuwigheid, het is niet vanwege onze gerechtigheid dat wij u onze smeekbeden voorleggen, maar vanwege uw grote barmhartigheid. Wat is onze trouw?! Wat is onze gerechtigheid? …Wat kan men U zeggen, Here God, God van onze vaderen?! …maar wij zijn kinderen van uw geliefde Abraham, aan wie U gezworen hebt op de berg Moria. Wij zijn het zaad van Izaäk, zijn enige zoon, die op het altaar werd gebonden. Wij zijn de getuigende gemeenschap van Jakob, door U uitverkoren en tot het uiterste bemind…”

Het kind van het vlees is Ismaël, terwijl het kind van de belofte Izaäk is (merk op dat zowel Izaäk als Ismaël levende, ademende zonen van Abraham waren!). Het contrast tussen Isaak en Ismaël is niet tussen twee verschillende “rassen”, maar tussen twee zonen van dezelfde vader, die ervoor kozen om zich op radicaal verschillende manieren tot God te verhouden: de één in trouw (Gen.22) en de ander in rebellie (Gen.16:12). Izaäks leven in het hele Boek Genesis werd gekenmerkt door geloof en gehoorzaamheid aan God. Izaäk was niet alleen bloedverwant met zijn vader, maar ook door op dezelfde manier te leven (en Gods gunst te ontvangen) als zijn vader deed – uit genade door geloof.

Met andere woorden, Johannes de Doper, Paulus en Jezus zijn het er allen over eens dat, hoewel de band met Abraham zeer speciaal is, het een “Abraham-achtig” trouw en vertrouwend leven is onder de gezegende belofte van God dat iemands uiteindelijke “behoren” tot Israël opnieuw bevestigt.

De bekering van heidenen
Door John Fischer | 7 juli 2005

* Dit artikel is een bewerking van het hoofdstuk “The Legitimacy of Conversion” (De legitimiteit van bekering), door John Fischer, in Voices of Messianic Judaism (Stemmen van Messiaans Jodendom), Dan Cohn-Sherbok, ed. (Lederer Books, 2001).

---

Messiaans Jodendom heeft de neiging gehad om toekomstgericht te zijn sinds zijn eerste verschijning (of heropkomst) op het toneel van de moderne geschiedenis. Deze toekomstgerichtheid heeft twee aspecten: generationeel en eschatologisch. Wij zijn bezorgd dat wij niet alleen Joodse kinderen hebben, maar ook Joodse kleinkinderen en achterkleinkinderen. Zoals wij dagelijks in de synagoge bidden, “zoals voor mij, zo ook voor mijn nakomelingen”, willen wij dat zij hun Joodse erfenis, tradities en geloof beleven en liefhebben. Maar zoals er een duidelijke anticiperende dimensie is in het klassieke Jodendom, zo is het ook bij ons. Wij kijken reikhalzend uit naar de komst van Olam HaBa, het Messiaanse Tijdperk, en de heerschappij – voor ons, de wederkomst – van de Messias. Dit is de kern van onze visie op de toekomst, en tot op zekere hoogte vormt het onze visie op de toekomst. Doorgaan met het lezen van “De bekering van heidenen – een Messiaans joods perspectief”

Overdenkingen over Michael Wyschogrod’s kritiek op het Joodse Christendom
Door Jon C. Olson | 10 januari 2005

Zit er enige waarde in de theologische bezwaren van een orthodoxe Jood tegen het Joodse Christendom? Veel, in alle opzichten! Kunnen gelovigen in Jesjoea het eens zijn met al deze bezwaren, en toch trouw zijn? In geen geval! Echter, in verschillende gevallen zijn de bezwaren dichter bij de waarheid dan wat ze weerstaan. Binnen het traditionele Jodendom, Christendom en Messiaans Jodendom bestaan al bronnen voor antwoorden op trouw discipelschap. Het doel van dit artikel is om na te denken over specifieke theologische bezwaren van Michael Wyschogrod tegen het Joodse Christendom. Doorgaan met het lezen van “Overdenkingen over Michael Wyschogrod’s kritiek op het Joodse Christendom”

Door Russ Resnik | 4 oktober 2003

Addendum 1: Wat bedoelen we met “Joods”?
De theologiecommissie van de UMJC definieert Messiasbelijdend Jodendom als een Joodse gemeentebeweging voor de Messias:

Messiaans Jodendom is een beweging van Joodse gemeenten en op gemeenten gelijkende groeperingen, toegewijd aan Jesjoea de Messias, die de verbondsverantwoordelijkheid van Joods leven en Joodse identiteit omhelzen, geworteld in de Torah, uitgedrukt in traditie, en vernieuwd en toegepast in de context van het Nieuwe Verbond.

Aangezien het bijvoeglijk naamwoord “Joods” twee keer voorkomt in deze basisverklaring, en duidelijk de kern vormt van onze zelfdefinitie, moeten we definiëren wat we met de term bedoelen. Zo’n definitie mag geen theologische finaliteit hebben, maar moet functioneel duidelijk en nuttig zijn voor de grotere Messiaans-Joodse zelfdefinitie.

Het kan nuttig zijn om te beginnen met twee moderne verdraaiingen van de term Joods terzijde te schuiven. Doorgaan met het lezen van “Naar een definitie van Messiasbelijdend Jodendom”