“Het Bijbelse Huwelijk”, was altijd een contract tussen 2 mannen: De vader van de man en de vader van de vrouw.
Met andere woorden, de vrouw had weinig inspraak en de regeling was in wezen een ander woord voor slavernij. De man bezat de vrouw. Zij was zijn eigendom. Zij bestond om hem te dienen en zijn erfenis te vergroten.
Dit is misschien de reden waarom er geen Hebreeuwse woorden zijn voor “Man”, “Vrouw” of “Huwelijk”. Die woorden zijn later in onze Engelse vertalingen van de Schrift toegevoegd om de taal te verzachten.
Want het woord “Echtgenoot” is eigenlijk het gewone Hebreeuwse woord “Man”, en “Vrouw” is het woord voor “Vrouw” en “Huwelijk” is de uitdrukking “Nemen”.
Dus, als u in uw Bijbel leest dat een man met een vrouw trouwde, zou er eigenlijk meer moeten staan als: “de man nam de vrouw voor zichzelf.”
Dit is ook de reden waarom u nergens in de Bijbel zult lezen dat een “vrouw een man nam”, want zo werkte het niet. Een vrouw kon geen man nemen. Een vrouw kon alleen genomen worden, en de seksuele connotaties daarvan zijn niet toevallig.
Het huwelijksproces in de oude Bijbelse tijd was niet heilig of religieus van aard. Je hoefde geen priester te roepen of het tabernakel of de tempel af te huren voor een ceremonie.
In feite betrok je de religieuze gemeenschap er helemaal niet bij. Omdat, zoals ik hierboven al zei, het huwelijk in Bijbelse tijden altijd een contract was tussen 2 mannen die onderhandelden over de prijs van de vrouw die gekocht werd voor het gebruik door de man.
Zoals David Bentley Hart het zegt:
“Er was echter geen concept van sacramenteel huwelijk in zowel het Oude als het Nieuwe Testament. Het huwelijk bestond erin dat een vader toestemming gaf om zijn dochter aan een bepaalde man te geven (daarom loopt de vader nog steeds met zijn dochter door het gangpad en vroeg het BCP: “Wie geeft deze vrouw om te trouwen?”), gevolgd door een feest en (het belangrijkste deel) de voltrekking. Dat was het.
“Later in de geschiedenis werd een zegen toegevoegd, en langzaam voegde de kerk zich in de procedure, eerst door zeer respectabele mensen toe om hun geloften in het openbaar uit te spreken tijdens een eucharistieviering, daarna door het recht te eisen om geloften te plegen voor iedereen die bij de kerk in goed aanzien wilde staan, en tenslotte in de vroegmoderne periode door te eisen dat plechtigheid noodzakelijk werd voor het “sacramentele” huwelijk.
“Maar in de Bijbel was het huwelijk nog steeds: “Hier is mijn dochter, hier is een bruidsschat aan u betaald zodat u haar uit mijn handen neemt, de slaapkamer is die kant op.”
Simpel gezegd was het Bijbelse huwelijk zoiets als iets kopen van de garageverkoop van je buurman. En het spijt me voor hoe dat klinkt, maar het is een volkomen accurate beschrijving van hoe de dingen waren.
Van christelijke zijde werd het huwelijk pas in de jaren 1500 tot sacrament verheven. Voor die tijd zagen christenen het huwelijk niet als iets dat de kerk moest zegenen, regelen of definiëren. Het was slechts een afspraak tussen twee families die plaatsvond in iemands huis, zonder dat de pastoor, de priester, de bisschop of welke christelijke leider dan ook erbij betrokken was.
Het Bijbels Huwelijk is dus niet wat veel christelijke leiders u willen doen geloven. Het was niet mooi. Het was niet heilig. Het werd niet gedefinieerd door religieuze teksten. Het was een seculiere zakelijke overeenkomst.
Daarom vindt u in de Bijbel geen instructies voor het uitvoeren van een huwelijksceremonie. Daarom zult u geen verhalen lezen over het prachtige huwelijk van Abraham en Sarah, of Jacob en Rachel, of enig ander Bijbels personage. Het is meestal een enkele zin: “Mozes nam Zippora als zijn vrouw.” Meer niet.
Want het huwelijk was niet veel meer dan dat. Een man nam een vrouw en zij werd de zijne. Ze kreeg zijn kinderen. Ze was van hem. Niet veel meer dan dat.
Dus, vindt u het niet meer dan een beetje ironisch dat christenen die vandaag de dag in paniek raken omdat mensen hun definitie van het huwelijk in twijfel trekken, zich beroepen op het “Bijbelse Huwelijk” als het ideale voorbeeld van wat het huwelijk zou moeten zijn?
Laten we eerlijk zijn, het Bijbels Huwelijk was eerlijk gezegd een beetje barbaars. Vrouwen hadden geen stem. Mannen hadden alle macht. Echtscheiding was afhankelijk van de grillen van de man. Het huwelijk was weinig meer dan huiselijke slavernij.
Nu, terwijl u en ik misschien in afschuw terugdeinzen voor deze dingen, is de waarheid dat veel van die “Bijbelse christenen” waarschijnlijk met hun hoofd zouden knikken en bevestigen dat de meeste van die details over het “Bijbelse Huwelijk” eigenlijk helemaal niet zo slecht waren.
Waarom? Omdat deze dingen voor hen door God zijn verordend en aanvaardbaar zijn, omdat ze in de Bijbel staan, die het onfeilbare en onfeilbare Woord van God is.
Dus, terwijl ik naar deze voorbeelden zou kunnen kijken en zeggen: “Ja, de mensen in Bijbelse tijden geloofden dat dit was hoe God wilde dat de dingen zouden zijn,” zijn er Bijbelse Litteralisten die een extra stap zetten en zeggen: “De mensen in Bijbelse tijden geloofden dat dit van God was, en daarom moet het wel van God zijn, want hé, kijk, het staat opgeschreven in de Bijbel.”
Er is een verschil tussen beseffen dat mensen in de Bijbel bepaalde dingen geloofden zonder aan te nemen dat ze werkelijk door God werden geleid.
Is het bijvoorbeeld toeval dat een patriarchale samenleving een mannelijke God aanbidt en bevelen geeft die mannen bevoordelen? Is het een schok dat een door mannen gedomineerde gemeenschap gelooft in een God die voorziet in een overspeltest die eindigt in een miskraam, of een bepaling voor soldaten om jonge meisjes gevangen te nemen als seksslaven?
Nee, het is volkomen duidelijk dat de God die op deze manier wordt beschreven, de denkwijze van die mensen in die tijd weerspiegelt. Dus als wij in 2023 teruggaan naar Leviticus en die primitieve ideeën over God opleggen aan de mensen van vandaag, is dat niet alleen absurd, maar ronduit barbaars.
Bovendien vind ik deze onzinnige wens om iedereen te dwingen terug te keren naar een “Bijbelse” levensstandaard nogal verontrustend. Vooral als je beseft dat Joodse rabbijnen en andere praktiserende Joden niet rondrennen om iedereen te dwingen terug te keren naar een Bijbelse levensstandaard.
Waarom doen zoveel christenen dit dan?
Omdat zij van de Bijbel hun afgod hebben gemaakt en die wanhopig willen gebruiken om de rest van ons op elke mogelijke manier te controleren. Zij willen dat wij ons Bijbels kleden, Bijbels wetten maken en Bijbels discrimineren. Zij willen dat wij de Grondwet vervangen door de Bijbel – vooral de dingen die zij lezen in Leviticus – behalve natuurlijk de stukken over garnalen, kreeft en bacon cheeseburgers. Ik bedoel, we moeten ergens de grens trekken, toch?
Zoals ik al vaak heb gezegd, zijn veel dingen “Bijbels”, zoals:
- Genocide
- Patriarchaat
- Slavernij
- Polygamie
Als ik zeg dat deze dingen “Bijbels” zijn, bedoel ik dat mensen in het verleden – en zelfs nu nog – de Bijbel hebben gebruikt om al deze dingen te rechtvaardigen.
Dus ja, die dingen zijn Bijbels. Maar geen van die dingen is christelijk.
En dat is het punt. Wij zijn geroepen om Christus te volgen, niet de Bijbel.
In feite, begrijp dit alstublieft: de Bijbel zegt ons niet de Bijbel te volgen. De Bijbel zegt ons Christus te volgen.
Maar Bijbelse christenen volgen de Bijbel. Zij proberen in feite Christus niet te volgen.
Ja, oké, misschien bevestigen zij sommige dingen die Jezus heeft gezegd, maar alleen in die mate dat Jezus de Bijbel lijkt te volgen. Verder zijn ze niet erg geïnteresseerd in dingen als zorg voor de armen, de andere wang toekeren, hun vijanden liefhebben, hun wapens neerleggen en al die hippie Jezus, Bergrede dingen.
Laten we het voorlopig hierbij laten: Bijbelse huwelijken waren niet iets om naar te streven en zeker meer onderdrukkend dan waar de volgelingen van Christus vandaag de dag ooit aan zouden moeten deelnemen.
Vrouwen zijn niet het eigendom van mannen. Vrouwen zijn geen slaven van hun man. Iedereen die u probeert terug te laten keren naar de Bijbelse norm van het huwelijk, probeert vrouwen te onderwerpen en ons terug te brengen naar de bijna uit de steentijd stammende praktijken van een door mannen gedomineerde samenleving.
Ik weet niet hoe het met u zit, maar het laatste wat ik wil is een meer Bijbelse wereld.
Maar ik hoop wel dat we op een dag allemaal zullen besluiten dat we willen leven in een Christus-achtige wereld, waar iedereen geliefd is, geaccepteerd, bevestigd en in staat gesteld om precies te zijn wie ze zijn.