“Om verder te gaan: God gaat in rust en laat het aan de mensen over om hun patrimonium te beheren en hun eigen beslissingen te nemen. Maar dit betekent niet dat hij afwezig of onverschillig werd. Dit was geen terugtrekking in een Nirvana waarin het laatste stadium het niets is, noch was het een samensmelting in een of ander groot Al. Hoe zou dat mogelijk zijn als God liefde is? God kan niet ophouden geïnteresseerd te zijn in wat er van zijn werk wordt. Daarom is het zo essentieel dat God geen abstractie of kracht is, maar een persoon. Zeggen dat God een persoon is, is geen antropomorfisme maar een uitdrukking van het feit dat God beslist en tegelijkertijd het wezen respecteert dat zijn beeld is. De uitspraak dat God een persoon is, vertelt ons zeker niet duidelijk wie God in zichzelf is. Deze verhalen proberen ons niet te vertellen wie God in zichzelf is, maar alleen welke relatie hij met ons aangaat. Hun doel is simpelweg om ons te leren wie God voor ons is, in relatie tot ons, en met betrekking tot ons. Alle gnosis, alle kennis van God louter omwille van de kennis van God, is uitgesloten. Het eerste wat we moeten leren is dat God voor ons een persoon is die ons vrijheid geeft en die zijn rust is ingegaan.
Maar dit is niet het einde van de zaak. Na de zevende dag is er zeker niets meer. We zien dit duidelijk aan het feit dat er bij elk stadium van de schepping wordt verteld dat er een avond en een morgen was. Maar er is niet zo’n verklaring over de zevende dag. Er is geen achtste dag. Maar dit betekent dat de zevende dag nog niet voorbij is. Wij leven dus op de zevende dag. We zijn geplaatst in de rust van God. Het hele menselijke avontuur dat we hebben geprobeerd te schetsen, de hele menselijke geschiedenis, speelt zich af op de zevende dag. Ik durf te stellen dat het scheppingswerk doorgaat in deze menselijke geschiedenis. Maar er wordt een geweldige uitspraak gedaan die veel evaluaties van de menselijke geschiedenis aan het wankelen zou kunnen brengen: “God zegende de zevende dag.” Laten we de oppervlakkige uitleg van exegeten die hier niet meer willen zien dan een soort rechtvaardiging van de sabbat – een etiologische mythe – even buiten beschouwing laten. Ik geloof dat er veel meer in het verhaal zit dan dat. Als de hele menselijke geschiedenis zich afspeelt op de zevende dag, als deze dag nog niet voorbij is, als hij doorgaat (met de implicatie dat duizenden jaren van menselijke geschiedenis, die beginnen aan het einde van de zesde dag, de zevende dag vormen), dan speelt de hele geschiedenis zich af binnen de zegen van God, want God zegende de zevende dag. ”
Jacques Ellul