De gereformeerde doctrines die aan het conservatieve evangelicalisme zijn nagelaten over onder andere rechtvaardiging door geloof alleen, uit genade alleen, waren gebaseerd op de negatieve lezing van de apostel Paulus door de reformatoren, met name in Galaten en Romeinen, over het legalistische jodendom van zijn tijd.
SAMENVATTING:
Luther zag zichzelf als geroepen om het corrupte katholieke legalisme in zijn tijd te ontmaskeren, net zoals hij zag dat Paulus geroepen was om het corrupte Joodse legalisme in zijn eigen tijd te ontmaskeren.
Sinds de Reformatie heeft deze diep negatieve perceptie van het Jodendom van de eerste eeuw hoogtij gevierd binnen het conservatieve gereformeerde evangelicalisme. Het wordt beschouwd als de “voor de hand liggende” achtergrond van het Nieuwe Testament.
Het is pas relatief recent dat deze Joodse stemmen nu gehoord worden, misschien niet in de laatste plaats omdat de verschrikkingen van de Shoah aanleiding waren voor een diepe en diepgaande christelijke reflectie over de rol die de traditionele theologie van de kerk had gespeeld.
Het Nieuwe Perspectief op Paulus is eigenlijk een nieuw perspectief op de wereld van het Tweede Tempel Jodendom.
Zoals James Dunn het stelt: “Luthers fundamentele onderscheid tussen evangelie en wet was te veel gericht op het gevaar van zelfverwezenlijkte rechtvaardigheid door werken en werd te snel omgezet in een tegenstelling tussen christendom en jodendom”.
Vanaf dat moment was de tendens om Paulus en het Jodendom van zijn tijd te lezen en te interpreteren door de lens van Luther en zijn kijk op het Katholicisme van zijn tijd, met zeer schadelijke gevolgen voor de Joods-Christelijke relaties.
Tegen het einde van de negentiende eeuw, en tot ver in de twintigste, was dit “verwrongen beeld van het Joodse legalisme de standaardinterpretatie onder de geleerden van het Nieuwe Testament.
Stephen Sunburn