Gedurende honderden jaren, sinds het aanbreken van de Verlichting, was men het er algemeen over eens dat waarheid – uitgedrukt in woorden die wezenlijk overeenkomen met de werkelijkheid – inderdaad bestaat en gekend kan worden. Men dacht dat de menselijke rede zonder hulp in staat is de waarheid objectief te kennen.
Meer recentelijk heeft het postmodernisme deze reeks aannames bekritiseerd en beweerd dat we in feite niet objectief zijn in ons streven naar kennis, maar informatie interpreteren door onze persoonlijke ervaringen, eigenbelangen, emoties, culturele vooroordelen, taalbeperkingen en relationele gemeenschappen. De claim op objectiviteit is arrogant, zegt het postmodernisme, en leidt onvermijdelijk tot conflicten tussen gemeenschappen met verschillende meningen over waar de waarheid ligt. Dergelijke arrogantie, zeggen ze, verklaart voor een deel veel van de onrechtvaardigheden en oorlogen van de moderne tijd.
Maar de reactie van het postmodernisme is op een andere manier gevaarlijk: zijn meest schelle stemmen dringen erop aan dat aanspraken op objectieve waarheid worden vervangen door een meer nederig “tolerant” en alomvattend divers subjectief pluralisme – een pluralisme dat vaak vastzit in een moeras dat geen vaste grond kan bieden voor “het geloof dat eens en voor altijd aan de heiligen was toevertrouwd.” Een dergelijke houding heeft geen plaats voor waarheid die overeenkomt met de werkelijkheid, maar slechts voor een reeks subjectief gevormde waarheden. Hoe zullen we reageren op deze culturele waarheidscrisis?
The Gospel Coalition
https://www.thegospelcoalition.org/about/foundation-documents/#theological-vision-for-ministry