In deze aflevering bespreek ik mijn tijd in de Vergadering, de ontmoeting met het Jodendom en de toewijding aan de filosofie. Het speelt zich allemaal af tussen 1967 en 1980.
Ik wil in deze afleveringen vanuit een persoonlijk gezichtspunt mijn geloofsweg kritisch bezien. Vooral vanwege het grote aantal breuken die ik heb doorgemaakt: met de Vergadering, met de Doopsgezinden, met de Hervormde Kerk. Waarom die rusteloosheid in mijn denken? Op afstand lijkt het te slingeren van Darby naar Tillich, van Rasjie naar John MacArthur via Barth, van Menno Simons naar de Confessionele Beweging. In werkelijkheid is er sprake van groei, van het doormaken van de consequenties van een bepaald theologisch gezichtspunt en dan de ontdekking dat je positie niet tegen kritische reflectie bestand is. De rode draad is dus niet gelegen in een geloofsovertuiging die vast en stevig bleef, maar in de noodzaak om filosofische verantwoording af te leggen van mijn standpunten. De filosofie bepaalde het temperament waarmee ik door dit alles heen ging.
Op deze manier hoop ik te ontdekken wat mijn eigenlijke identiteit is, waar ik nu werkelijk sta – en hopelijk waar ik door al deze veranderingen heen altijd al gestaan heb.
Dag Robbert
Met grote interesse geluisterd naar deel 1 van je autobiografische geloofsgang.
Ik ben heel benieuwd naar het volgende bericht hierover.
Groet
Geert Jager