The Messianic Disruption of Trinitarian Theology, door Kornel Zathureczky
Uit hoofdstuk 8, ” Trinitarian Discourse: Doxology Born of Remembrance”
“Supersessionisme is een strategie om Jezus te identificeren als Messias in zuiver functionele zin, waarbij Jezus op absolute wijze de zogenaamde messiaanse verwachtingen van de Joden vervult. Deze wijze van identificatie maakt dus niet alleen verdere verwachtingen zinloos, maar heft ook Gods verbond met het volk Israël op.
Uiteindelijk vindt er een dubbele onteigening plaats met het supersessionisme. Enerzijds wordt het volk Israël beroofd van zijn verbond met God. Het volk Israël, de Joden, wordt gezien als volstrekt irrelevant voor het nieuwe verbondsvolk, de christelijke kerk, die hen onherroepelijk heeft vervangen; het volk Israël wordt een waarschuwingsteken voor de prijs van ongehoorzaamheid; of het speelt slechts een symbolische functie in het zelfbegrip van de kerk.
Anderzijds, wanneer de Kerk Israël opvat als zijnde onteigend van haar verbond met God, onteigent de Kerk zichzelf van de taalkundige mogelijkheden die haar eigen canon biedt. Deze dubbele onteigening is het resultaat van de identificatie van Jezus als de Messias in absolute zin, op een manier die deze identificatie uiteindelijk abstraheert van haar Joodse context en van de creatieve spanningen van zowel Jezus’ zelfidentificatie als het begrip van deze identificatie door de vroegchristelijke gemeenschap.
De supersessionistische wijze van identificatie van Jezus als de Messias overwint de dubbelzinnigheden die in het concept van het messiaanse besloten liggen en leidt tot een discours van trinitair triomfalisme, een discours dat zowel afgesneden is van Gods verbond met Israël als geïsoleerd van de onverloste aard van de werkelijkheid, van het beschadigde leven, om de suggestieve term van Adorno te gebruiken.”