Het credo van Nicea, met zijn bevestiging van de godheid van Jezus, wordt door Kinzer als een typische uitdrukking van het geloof van de Christelijke gemeente gezien. Vanuit zijn “bliaterale ecclesiologie”, die zegt dat de éne gemeente van Christus op twee manieren, in twee verschillende gemeenschappen bestaat, wordt dat in ieder geval acceptabel geacht. Immers zo heeft de Kerk gedacht en gesproken en het is die Niceaanse kerk die twee millennia lang het getuigenis van Jezus in de wereld heeft gedragen.
Maar de Messiaans-joodse gemeenschap hoeft die belijdenis van Nicea niet te volgen. Maar moet zij wel de kernbelijdenis, dat Jezus God de Zoon is, handhaven? Kinzer meent van wel. Zij is echter geroepen om tegenover de Christelijke kerk vol te houden, dat de belijdenis van Jezus als godheid niet betekent dat er geen gehoorzaamheid aan de Torah wordt gevraagd van joodse “Christenen”, van Messias belijdende joden. Dat was immers het dilemma: het Christendom stelde dat Jezus als God moest worden geloofd en beleden, en dat daarmee verbonden de gehoorzaamheid aan de Torah niet langer van kracht was. Noch voor joden, noch voor niet-joden. Het Jodendom stelde daar tegenover dat de Torah moest worden gehoorzaamd, in ieder geval voor joden, maar dat de belijdenis van Jezus als God niets anders kon zijn dan afgoderij.
De Messiaans-joodse gemeente is volgens Kinzer geroepen om te verdedigen dat Jezus God is en dat de Torah moet worden gehoorzaamd – en dat Israel een voorname plaats innemen moet in de Christelijke theologie.
(Excuses voor de slechte geluidskwaliteit. Ik weet niet hoe het komt, maar af en toe doet de software erg raar.)