Vrij naar H. Marsman, Tempel en Kruis
De kamer waar ik in werk is als een cel,
Er is geen schilderij, geen bloemen, geen portret.
Er is niets dat genegenheid of herinnering oproept
Aan de dood of aan de liefde; de muren zijn zonder licht,
De ruimte is zwaar en de ramen gaan omhoog.
Er is geen jong en blauw profiel van de ochtend,
toen mijn gedachten stierven in de nacht.
Een zware kamer, nu vol licht,
Bevlekt door niets anders dan de weerspiegeling van het papier,
De palimpsest van een buitengewoon leven,
Dat ik moet ontcijferen en als gedicht moet lezen:
Stilte, gevuld met de insectenplaag in mijn ziel –
Op tafel staat een lamp,
Het enige wezen dat naar mij kijkt
En zij schijnt voor mij als een zee om mij heen
En zo hol en donker gaat zij naar omhoog
Dat ik het strand niet bereiken zal.
De oude sterren schijnen, en ‘s nachts
Lees ik het vierkante schrift van het heelal
Onder de sterren van Jeruzalem.
Moge zij bloeien als Messias komt,
En in de diepte van het microscopisch onderzoek
Naar het onpeilbare woord, voel ik de staf van Aaron
De vlammen van mijn Pinkstervuur doven,
En in een ver landschap zie ik de tuin
Die het verhaal vanaf het begin vertelt, en zegt:
“Doe dit en je zult leven.”
החדר בו אני עובד הוא כמו תא
אין ציור, אין פרחים, אין דיוקן.
אין דבר שמעורר חיבה או זיכרון
למוות או לאהבה; הקירות ללא אור
החדר כבד והחלונות עולים
אין פרופיל צעיר וכחול של הבוקר
כשהמחשבות שלי מתו בלילה
חדר כבד, עכשיו מלא באור
מוכתם על ידי דבר מלבד השתקפות הנייר
הפאלימפססט של חיים יוצאי דופן
שאני חייב לפענח ולקרוא כשיר
דממה, מלאה במגפת החרקים בנשמתי
מנורה על השולחן
היצור היחיד שמסתכל עליי
והיא זורחת לי כמו ים סביבי
וכל כך חלולה וחשוכה היא עולה למעלה
שלא אגיע לחוף
הכוכבים הישנים מאירים, ובלילה
קראתי את הכתב המרובע של היקום
תחת כוכבי ירושלים
שתפרח כשיבוא המשיח
ובעומק הבדיקה המיקרוסקופית
לפי המילה הבלתי נתפסת, אני מרגיש את המוט של אהרון
להבות האש של חג השבועות שלי מכבות
ובנוף רחוק אני רואה את הגן
מי מספר את הסיפור מההתחלה, ואומר
“עשה זאת ותחיה.”