Dan komt het einde. Nu zitten we in de sfeer van de voltooiing, terwijl we vanaf het zesde tot en met het 18e hoofdstuk in de sfeer zaten van de rechtvaardige oordelen. Nu is de behoudenis en de heerlijkheid en de macht van God volledig geopenbaard. Nu, dat wil zeggen met het oordeel over Babylon. Voor ons gevoel is het misschien vreemd dat hier een gejubel uitbreekt over de machtige oordelen die God over de aarde brengt. Maar de nadruk ligt ook eerder op de waarheid en de gerechtigheid die daardoor mogelijk worden, dan op het leed dat ongetwijfeld deze oordelen ook hebben gebracht.
En dan komt de bruiloft van het Lam. Is de Bruid van het Lam nu de gemeente van Christus? Of is zij het volk van God in het algemeen, de gemeenschap van Israël en de gemeente samen? Het beeld kan verwarring wekken: de geroepenen tot het bruiloftsmaal zijn op het eerste gezicht niet hetzelfde als de bruid. Maar is dat niet toch dezelfde groep? Maar zo werkt inderdaad de taal van de apocalyptische literatuur. In een visioen kan een en dezelfde groep mensen op twee verschillende manieren worden aangeduid.
Duidelijk is wel dat er een oorlog is met het Lam en Zijn heiligen – dat zijn “wij”, het volk van God, Israël en de gemeente. En het beest wordt gegrepen en de valse profeet. Als we goed lezen zien we dat de valse profeet eigenlijk het Beest uit de aarde is van Openbaring 13.