De vele klachten in de oudchristelijke literatuur over heidense christenen die “Judaïseerden” – d.w.z. die vrijwillig sommige joodse gebruiken overnamen – en de kritiek op en de keizerlijke wetten tegen heidense bekeringen tot het jodendom leveren het bewijs.
Het getuigt niet alleen van de aantrekkelijkheid van de synagoge, maar ook van de moeite die de synagoge zich getroostte om aantrekkelijk te zijn.
De Joden van de late oudheid hielden zich, precies zoals hun hedendaagse christelijke tegenhangers, actief bezig met zending, waarbij zij heidenen, hetzij heidenen of christenen, trachtten over te halen om Jood te worden.
Het lawaai en de hoeveelheid van de christelijke anti-Joodse scheldwoorden, duidden op de onzekerheid van de jongere gemeenschap tegenover haar veel meer gevestigde Joodse rivaal.
De christelijke polemiek contra Iudaeos, onthult in feite de intensiteit van de rivaliteit van de kerk met de synagoge, terwijl beide gemeenschappen wedijverden om een beperkte hulpbron: nieuwe bekeerlingen.