Wij onderschatten de waarde van stilte. In gebedskringen maak je vaak mee, dat vurige bidders de een na de andere het woord nemen. In andere kringen is er een pijnlijke stilte als gevraagd wordt of iemand met gebed wil openen. Dan maar liever een “stukkie” voorlezen. Ook in de eredienst moeten er niet al te lange stiltes vallen en zelfs het stil gebed mag toch eigenlijk niet langer duren dan pak en beet 30 seconden. (Of zelfs nog minder.)
Of spreekt God in de stilte tot ons hart? Moeten wij niet stil zijn, om de stem van de Heer te kunnen verstaan? Jeremia moest tien jaar wachten, vóórdat de Heer Zijn woorden tot hem begon te spreken. (Jer. 42:7) Waren die tien jaren dan verloren tijd? Of is in die stilte dit woord voorbereid, heeft Jeremia het woord dat eerder gesproken was, op zich laten inwerken?
In elke conversatie is stilte wezenlijk: we spreken niet door elkaar héén. Stilte is luisteren, afwachten, bereidheid om iets te horen, en niet alleen het woord te némen. Het is niet anders met de dialoog die wij gebed noemen. Zo zei Samuel al: Heer, uw dienaar luistert. Stil maar, wacht maar, opdat Hij ons het Goede kan laten horen.
Maar de stilte van de Heer is misschien ook zelf een spreken, het is iets actiefs. Het is niet alleen de afwezigheid van woorden, maar het is betekenisvol zwijgen. Je roept als kind tegen je vader, dat je je speelgoed gaat kapotslaan. En je vader zwijgt en kijkt je alleen maar aan. Is dat geen communicatie? Is dat zwijgen niet veelzeggend? Ook Gods stilte is veelzeggend. In de ruimte die dat zwijgen opent, bereiken we onze diepste gevoelens en gedachten.
Stilte is noodzaak. Ook en juist in de gemeente die Gods woord wil horen. Oók en juist in een gebedssamenkomst, waar het ons erom gaat de stem van de Heilige Geest te horen.