Gebaseerd op Michael Koogan, Opening the Covenant, p. 167.
Het lijkt mij dat de belangrijkste erkenning is dat de kerk de Joden niet heeft vervangen met de komst van Jezus. De meeste hedendaagse theologen zijn het erover eens dat de Joden in 2000 jaar trouw bleven aan hun God en nieuwe en levendige uitdrukkingen van geloof en praktijk ontwikkelden. Joden blijven een volk dat eeuwig met God verbonden is. Vandaag de dag erkennen zowel de Rooms-Katholieke Kerk als alle reguliere protestantse kerken dit.
Voor de Joodse kant moet de sleutel tot een succesvolle dialoog de erkenning zijn dat door Jezus de christenen zich bij de Joden hebben gevoegd in de aanbidding van de God van Israël. Een andere manier om dit te zeggen is dat door Jezus en zijn uitleggers het verbond tussen God en Israël werd opengesteld voor heidenen, waardoor de betekenis van Israël werd verbreed naar allen die de ene ware God volgden.
Nu, bijna 2000 jaar na de eerste wederzijdse misverstanden, zijn Joden en christenen eindelijk in de positie om te beseffen wat ze eerder niet konden zien: dat Joden en christenen in werkelijkheid wortel en tak zijn van hetzelfde voortdurende verbond en dat elk de vrucht is van goddelijke openbaring waarin de ene God in de geschiedenis is binnengedrongen om Gods waarheden te openbaren aan twee verschillende maar nauw verwante gemeenschappen.
Gedurende de eerste 2000 jaar van haar geschiedenis was Israël één en alleen in haar toewijding aan God en Gods geopenbaarde waarheid. De tweede 2000 jaar heeft Israël twee takken gehad. Vandaag de dag aanbidden Joodse Israëlieten en Christelijke Israëlieten dezelfde God, gebruikmakend van enigszins verschillende maar nauw verwante symbolensystemen.
Voor Joden is het volk Israël het collectieve individu dat door God geroepen is om de wereld naar verlossing te leiden, naar verzoening met zijn Schepper. Geboren uit een wonderbaarlijke geboorte (Isaak, geboren uit de oude Sarah en Abraham), werkt en lijdt het volk Israël voor het Koninkrijk van God dat het geroepen is op te bouwen. Telkens weer voor dood opgegeven, herrijst Israël tot nieuw leven om het werk van het helen van een gebroken wereld weer op te pakken.
Voor christenen werkt en lijdt Jezus, geboren uit een wonderbaarlijke geboorte, voor het Koninkrijk. Ook Hij geneest de zieken van de wereld en getuigt van de aanwezigheid van God. Als enig individu, de voorbeeldige Israëliet, herhaalt hij de geschiedenis van Israël in zijn eigen leven. Zoals Israël het woord van God (Torah) in zich draagt, zo draagt Jezus het in zich. En ook hij lijdt, sterft en komt weer tot leven.
Als men zich eenmaal realiseert dat wat de collectieve individuele verlosser (Israël) in het Jodendom volbrengt, de individuele verlosser (Jezus) in het Christendom doet, wordt men als het ware bevrijd om de volle kracht van de parallellen tussen de twee geloven te zien. En men komt ook tot de conclusie dat beide van God zijn. Met deze conclusie in mijn achterhoofd ben ik geneigd om de ontwikkelingen in de joods-christelijke dialoog te evalueren, een voortdurende ontmoeting die naar ik hoop in de richting van de hierboven geschetste realisaties gaat.
Vooruitgang in deze richting is in sommige opzichten gemakkelijker voor christenen. Het is waar dat zij moeten erkennen dat het Jodendom niet eindigde met de komst van Jezus. Hiervoor zullen zij verder moeten kijken dan hun eigen traditie en zich bezig moeten houden met een religieus erfgoed dat al twee millennia parallel loopt met hun eigen traditie. Maar omdat wat christenen het Oude Testament noemen op een belangrijke manier in de gezaghebbende tekst van de kerk (de Heilige Schrift) is opgenomen, zijn de belangrijkste concepten, gebeurtenissen en hoop van de Hebreeuwse Schrift al in de christelijke traditie opgenomen.
De Christelijke Schrift spreekt in de taal en vertegenwoordigt de concepten van de vroegere Hebreeuwse tekst. Kortom, het Nieuwe Testament heeft geen zin zonder het Oude Testament, en zou dat ook niet kunnen. Het zou geen geldigheid hebben zonder de voorafgaande geldigheid van de Hebreeuwse Geschriften. Christenen horen en lezen elke zondag in de kerk over het oude Israël. Zij herkennen zeker het verband tussen het Joodse gezin dat bij hen in de straat woont en de oudheid waarover zij in hun Bijbels lezen. Zij bevinden zich in een goede positie om tot nieuwe inzichten te komen over de voortdurende trouw van die familie aan de Hebreeuwse Schrift en aan de God die daarin geopenbaard wordt.