“Het fundamentele punt is dat de Bijbelse God geen oorzaak is.
Hoewel honderden theologen dat hebben gedacht, is hij niet de allerhoogste oorzaak. Een primaire en universele oorzaak die als zodanig functioneert kan niet stoppen. Als je denkt aan natuurkundige mechanismen waarin het ene ding het andere veroorzaakt, kan het eerste nooit besluiten te stoppen. Het functioneert tot het verslijt of kapot gaat. Een oorzaak kan niet ophouden een oorzaak te zijn zonder op te houden te bestaan. Het moet zijn gevolgen tot in het oneindige voortbrengen. God is dus geen oorzaak, want er wordt ons verteld dat hij besluit om te rusten.
Deze goddelijke beslissing, die rekening houdt met het feit dat hij alles goed heeft gemaakt en dat alles compleet is, impliceert zijn totale vrijheid. Dit punt is niet zonder belang, want als we naar het beeld van God zijn, dan zijn we vrij geschapen. God toont ons vrijheid door te besluiten te stoppen. Op deze manier bepaalt hij vrijelijk het gebied van zijn activiteit. Maar wij worden in deze schepping binnengedrongen met een functie die ik ontologisch durf te noemen. We worden opgeroepen om lief te hebben en in vrijheid hebben we de mogelijkheid om dat te doen.
Maar als God besluit om te stoppen met werken, dan is dat ook om de vrijheid van zijn schepsel niet te belemmeren of te blokkeren. Dit is fundamenteel en het markeert het onderscheid met alle andere religies. God respecteert zijn schepsel tot op het punt dat hij niet handelt om zijn vrijheid veilig te stellen, met inbegrip van de vrijheid om niet lief te hebben, om niet op Gods liefde te reageren. God trekt zich terug om het veld voor ons vrij te laten. Toen de breuk kwam tussen God en ons, veranderde onze pure vrijheid van liefde van aard en werd onafhankelijkheid of autonomie.”
Jacques Ellul