“Het punt is dat actie dient als vervanging voor waarheid. Het is het grote bedwelmende middel van de samenleving en individuen. We vragen geen reden; we storten ons in actie als in een feest. Omdat actie zichzelf valideert, vragen we niet naar het waarom of waarom. Wat we hier hebben is de waanzin van de beweging. We moeten onszelf niet opsluiten in onszelf of in onze kamers; we moeten in beweging komen om iets nieuws te bereiken in een illusie van vernieuwing. We moeten uit onszelf stappen om alleen maar te leven voor vermaak, of we moeten onszelf vergeten in zeer kwalitatieve acties, bijvoorbeeld in ons werk of in daden van liefdadigheid, in dienst van een zaak of ons land, in de afleiding van honderd mogelijke acties die altijd voor ons openstaan en die voortdurend worden vernieuwd door een inventieve technologie die ondersteuning biedt voor alle acties en die de grootst mogelijke verspreiding van ons wezen in zijn ondernemingen en fascinaties toestaat. Mijn handelingen stellen me in staat om te ontsnappen aan de beklemmende vraag: Wie ben ik? Actie volstaat. Bovenal, als ik naar de rand van de wereld ben gegaan, als ik de meest paradijselijke landen heb verkend, moet ik niet tot mezelf terugkeren en de belachelijke ontdekking doen dat ik dezelfde persoon ben als toen ik vertrok. Actie verbergt het woord; dat is zelfs een van zijn belangrijkste functies.
Het woord is onvervangbaar. Na veel aarzelingen en tegenstrijdigheden zijn we teruggekomen bij de zekerheid dat het woord menselijkheid specificeert. Enerzijds werd het discours gereduceerd dankzij een rigoureuze systematiek. Structurele linguïstiek stelde ons in staat om de mysterieuze elementen in het woord op te helderen. Verfijnde analyses brachten de inconsistentie van het geloof in het unieke karakter van het woord aan het licht. De nieuwe roman bood een vorm van spraak die nergens vandaan kwam en nergens naartoe ging, die geen inhoud had, geen auteur of lezer, geen doel, niets te zeggen had, gewoon daar geplaatst was als een object. Aan de andere kant zijn er grote ontdekkingen gedaan over dierentaal. Wij zijn niet de enige wezens die kunnen praten. De taalkunde heeft ons ook geleerd dat dieren hun eigen taal hebben en met elkaar kunnen communiceren. Tegelijkertijd werd de betekenis van de term taal sterk uitgebreid. We horen nu over filmtaal, televisietaal, enz.”
Jacques Ellul