“Ik geloof dat het leven zin heeft. We zijn niet toevallig op aarde; we komen niet uit het niets om naar het niets te gaan. Dit is een bewering; ze kan niet bewezen worden. Betekenis impliceert zowel oriëntatie als betekenis. Niet elke gebeurtenis of handeling of woord heeft betekenis, maar alles speelt zich af in die oriëntatie en betekenis. Oriëntatie omvat een reeks kansen die het ras van het Paleolithicum naar het Neolithicum duwen en dan naar het Bronzen Tijdperk en het Informatietijdperk. Ik ben voorzichtig om niet te spreken over een filosofie van de geschiedenis of over overeenstemming tussen dit toevallige avontuur en een te bereiken doel.
Maar ik verwerp absurditeit. Ook hier doe ik een willekeurige uitspraak. Natuurlijk heerst er absurditeit, ik vind het overal. Ik ben ervan overtuigd dat menselijk gedrag vaak absurd is en dat veel gebeurtenissen irrationeel lijken. Maar dat lijkt zo omdat we ze niet in de totale context kunnen plaatsen. Het is absurd dat de ouders van een abnormaal kind, mongoloïde of geestelijk gestoord, dit kind willen opvoeden in plaats van het over te dragen aan een gespecialiseerde instelling. Maar als we kijken naar het wonder van liefde dat deze situatie zou kunnen betekenen, de mutatie die het zou kunnen veroorzaken in de mensen om het kind heen, de menselijke en psychologische ontwikkeling die het met zich mee zou kunnen brengen voor alle betrokkenen, wordt de absurde daad een toonbeeld van menselijkheid. Ik heb dit gezien.”
Jacques Ellul
Over een soortgelijke ervaring heeft Henri Nouwen een boek geschreven. Het heet Adam een vriendschap.
Het gaat over de band die onstaat tussen een geestelijk en lichamelijk gehandicapte jongen en Henri een hoogleraar die besluit om zich over deze jongen te ontfermen.