Er wordt natuurlijk veel over racisme gesproken in de laatste dagen. Terecht, vind ik, want we hebben dit grote kwaad in onze samenlevingen veel te lang onbesproken gelaten. En het is eigenlijk een schandaal dat we dit kwaad – naast de hebzucht een wortel van alle kwaad – zo lang hebben laten doorwerken. Maar wat is het antwoord op het racisme?
Over het algemeen krijg ik de indruk dat een nieuwe politieke correctheid wordt aangeprezen. Zo reageren blanke Europeanen over het algemeen. Ze willen “kleurenblindheid” als de enige echte oplossing zien.
Maar wat blijkt? Onder de gekuiste taal, ondanks de verzekering van kleurenblindheid, staat de onwil om gedragingen en gewoonten te veranderen om werkelijk geen aanstoot meer te geven. Ja zelfs de onwil om sociale en maatschappelijke instituties te veranderen, zodat mensen met een andere taal, gewoonten, huidskleur et cetera niet worden buitengesloten van datgene waar ze als mens recht op hebben.
Racisme is niet alleen systemisch in onze instituties verankerd, het leeft ook voort onder de politieke correctheid.
Het Bijbelse antwoord ligt in de verzoening zal ik betogen. En niet in de politieke correctheid. En niet in de kleurenblindheid, waarmee ik ook mezelf blind maak voor de nood van degene die is opgegroeid in een context van raciale discriminatie.
Politieke correctheid moet plaatsmaken voor een onbevangen omgang met onze verschillen. We moeten weer worden als dat drie-jarige jongetje dat zonder enige afkeer of minachting, vol trots aan zijn ouders kon zeggen, op de eerste dag van het kinderdagverblijf: “ik heb een nieuw vriendje! En hij is helemaal bruin!”
Opgedragen aan mijn lieve nicht Naomi