Het Cornelis Graafland Centrum heeft een vaste rubriek in de Waarheidsvriend, het wekelijks magazine van de Gereformeerde Bond in de PKN.
In de aflevering van 5 december 2019 stond een artikel over profetische prediking. Dat is een prediking die het verband legt tussen de Bijbelse tekst en het complexe dagelijkse leven van de gemeenteleden. Mensen worstelen met vragen over hoe het met hen gesteld is, en met hun omgeving, hun cultuur. Een zuiver “binnenbijbelse” prediking raakt mensen niet.
Maar… Waarom wordt hier opnieuw het psychische leven van mensen centraal gesteld? Is dat op zich al niet een kritiekloze onderwerping aan hoe moderne mensen hun eigen leven zien? Wat op zijn beurt weer een gevolg is van de pressie van de moderne cultuur, die de mens definieert als een psychisch wezen, een “gevoelsmens”, met een eigen waarheid en een eigen moraal. Zou een profetische prediking niet gericht moeten zijn op ethische vraagstukken die het persoonlijke leven maar ook de samenleving en de huidige cultuur betreffen?
