“De andere kant van de verandering die correctie brengt, heeft plaatsgevonden in het begrip van de Christelijke openbaring. Bijna alle argumenten die ik heb aangehaald zijn gebaseerd op een verkeerd begrip, op een metafysische uitwerking die vreemd is aan de Bijbelse openbaring en die er bovenop is gelegd. De God die op deze manier wordt voorgesteld is niet de God van de profeten of de God van Jezus Christus, maar de God van de filosofen. Speculerend over de goddelijke natuur, over de relatie tussen God en de wereld, over God als oorsprong, construeerden deze filosofen uiteindelijk een totaal intellectueel beeld van God dat voortkomt uit de Griekse filosofie, en het is dit beeld dat de rationalisten van de 18e en 19e eeuw aan stukken scheurden.
De theologie construeerde ook een systeem dat dacht alles te kunnen omvatten en verklaren (afgezien van de mysteries). Maar toen deze theologische verklaring van natuurlijke fenomenen botste met de wetenschappelijke verklaring, in plaats van opnieuw na te denken over de zekere gegevens (van de Bijbel), hielden theologen vast aan hun systeem en verzetten ze zich tegen de rede en wetenschappelijke experimenten. Sommigen van hen dachten dat ze het probleem konden oplossen door twee sferen te postuleren, de echte wereld voor de wetenschap en de geestelijke wereld voor de religie. Maar ook dit was een vergissing. Want het werkelijke kan net zo min van het geestelijke worden gescheiden als het lichaam van de ziel. Het spirituele zonder lichaam is damp zonder substantie.”
Jacques Ellul