Paul Tillich:
“Ik vroeg me altijd af: “Waarom heeft God de dinosauriërs geschapen? Dinosaurussen hadden voor zover wij weten geen spiritueel bewustzijn; ze aanbaden God niet en produceerden ook geen grote kunst of literatuur.
“Toch moet God hen belangrijk gevonden hebben, want de tijd dat de mens bestaat is maar een druppel vergeleken met de miljoenen jaren dat dinosaurussen de aarde overheersten. Toch horen we niets meer van de dinosaurussen.
“Misschien schiep God de dinosaurussen, en alle pre-menselijke wezens, om duidelijk te maken dat dit een dierenwereld is. Dit is niet ons thuis. Wij zijn hier tijdelijk naartoe getransplanteerd, om te leren wat een geestelijke entiteit alleen in een dierenwereld kan leren.
“Het is eigenlijk heel ingenieus. Stel je voor dat God zich afvraagt hoe de grootste waarde van alles, liefde, geleerd en geopenbaard kan worden. Liefde betekent weinig in een wereld met alleen God en engelen. God noch engelen hebben iets nodig. Zij lijden niet.
“Daarom staat er geschreven dat God, nadat Hij de dieren geschapen had, tegen de engelen zei: “Laten we de mens maken naar ons beeld” (Genesis 1:26). Laten we aan het dierenrijk een geestelijk wezen toevoegen, de mens, zodat door de worsteling van dit schepsel met deze moeilijke dierlijke natuur liefde naar boven zal komen.
“Liefde kan alleen geleerd worden waar er behoefte aan is. In de fysieke wereld is er nood, is er gebrek, is er pijn en lijden. Mededogen is liefde die op lijden reageert; het kan niet bestaan in een wereld zonder lijden. Lijden schudt mensen uit hun slaapcomfort. In een wereld zonder lijden zou het bewustzijn dat de essentie van liefde is, zich nooit kunnen ontwikkelen. En alleen in een dierlijke wereld kan lijden bestaan.