“Het proces dat wordt weergegeven door termen als gebod, ongehoorzaamheid, oordeel en verzoening is juist een proces van totale dialectiek. Het is geen toevallig proces. Het is niet dat van een verhaaltje (zoals tussen de Griekse goden) dat anders had kunnen zijn. We vinden hetzelfde schema terug in elke fase van de geschiedenis van het volk. Elke keer is er een synthese van de voorgaande factoren (inclusief ongehoorzaamheid) door middel van een crisis.
Het historische proces staat niet toe dat de God die zo onthuld wordt een metafysische God is die men kan construeren en kennen door een metafysisch proces. God definiëren als alwetend, almachtig, onbegrensd, onverstoorbaar, eeuwig, enzovoorts, is de Bijbelse openbaring niet begrijpen. Deze dingen kunnen allemaal gezegd worden over elk soort God. De God van de Bijbelse openbaring treedt echter de tijd en de geschiedenis binnen, verdraagt het lijden en de zonde van het ras, tolereert zijn initiatieven en beperkt zijn eigen macht. Hij heeft berouw, hij herroept zijn oordelen, enz. We kunnen niet de ene kant van God hebben zonder de andere.
Is dat een tegenstrijdigheid? Precies. Het is logisch onoplosbaar. Toch creëert het de Bijbelse dialectiek die betekent dat onze relatie met God geen herhaling is, geen vaststaand iets, geen ritueel, geen exacte onderwerping, maar een permanente uitvinding, een nieuwe schepping aan beide kanten, een geschiedenis van liefde, een avontuur waarvan we de uitkomst niet van tevoren kunnen weten. Het is allemaal een ongelooflijke openbaring van de vrijheid van God. Het ene sluit het andere niet uit. Het geheel drukt de dialectische ontwikkeling uit van de relatie in de openbaring. Men kan deze openbaring niet begrijpen tenzij men dialectisch denkt in plaats van te denken in termen van of-of zoals men geneigd is te doen: ofwel God is almachtig en wij zijn slaven, ofwel wij zijn vrij en God bestaat niet. Dit is ook niet alleen een kwestie van filosofische formulering. Het gaat hier om een nieuw begrip van openbaring zoals er nog nooit een is geweest, en dat impliceert dat we dialectisch te werk moeten gaan als we een intellectuele poging willen doen om er rekenschap van te geven.”
Jacques Ellul