Dat de christelijke theologie diep geworteld is in het Jodendom is gemeengoed geworden in de naoorlogse christelijke theologie. Op het niveau van de theologische reflectie is er tot nu toe minimale belangstelling geweest voor de organische verbinding tussen de twee religies. De christelijke theologie heeft het Jodendom op een afstand gehouden en heeft een comfortabele afstand bewaard tot de werkelijke theologisch-filosofische implicaties van haar Joodse connecties.
Hoewel de wetenschap die het Jodendom van Jezus onderzoekt bloeit, is er een virtuele steriliteit wat betreft de architectuur van de eigenlijke christelijke theologie. Er zijn maar een paar opmerkelijke pogingen geweest om een systematische heroverweging van de christelijke theologie in een post-Shoah context te realiseren, en zelfs deze werden gemarginaliseerd door de mainstream academische theologie.
Helaas hebben recente ontwikkelingen in de christelijke theologie niet voldoende aandacht besteed aan het rechtzetten van de fundamentele vervreemding die eeuwenlang heeft bestaan tussen het Jodendom en het Christendom. De meeste christelijke theologische beschouwingen over de betekenis van het Jodendom hebben zich gericht op de verkenning van het Joods-zijn van Jezus.
Hoe belangrijk dit “inzicht” ook is geweest voor de studies van het Nieuwe Testament in de afgelopen drie decennia, een loutere fascinatie voor het Joods-zijn van Jezus is niet voldoende als het niet zijn weg vindt naar het christelijke begrip van God als Trinitarisch.
Bovendien moet de realiteit van Jezus de Jood begrepen worden aan de horizon van een levende, hedendaagse en dus Rabbijnse Joodse traditie. Als het Jodendom beschouwd moet worden als een partner in de dialoog, en dat moet, dan moet de christelijke theologie veel meer doen dan zich richten op een tamelijk nauw tijdsinterval binnen de geschiedenis van het volk Israël.
Het ontvouwen van de betekenis van het Joods-zijn van Jezus is een minimale vereiste voor de dialoog, maar op de lange duur is het niet voldoende om beide partners volledig bij de dialoog te betrekken. Het Joodse geloof heeft veel meer te bieden dan de paar honderd jaar waarop geleerden zich richten bij het onderzoeken van de historische achtergrond van het Joods-zijn van Jezus. Het is de uitdaging van de naoorlogse constructieve christelijke theologie om het Jodendom, als een levende traditie, te betrekken in een creatieve dialoog die voelbare gevolgen zal hebben voor het christelijke trinitaire discours.