Charles Lane in de Washington Post:
Sommige vragen zijn naïef. Maar sommige naïeve vragen zijn verhelderend in hun naïviteit. Een voorbeeld van het laatste: Waarom geeft Hamas zich niet over?
En, daarmee samenhangend, waarom eisen niet meer mensen dat Hamas zich overgeeft?Hamas, een terroristische organisatie, heeft geen politieke en juridische inhoud. Ze won verkiezingen in Gaza nadat Israël in 2005 was vertrokken en vestigde vervolgens met geweld een dictatuur over de 2,3 miljoen inwoners van het gebied. Haar oorlogsdoel is niet democratie of burgerrechten voor Palestijnen, maar de vernietiging van Israël en de vestiging van een islamitische staat – een doel dat net zo duidelijk illegitiem is als de poging van de Russische president Vladimir Poetin om Oekraïne, een ander erkend lid van de Verenigde Naties, uit te roeien en te russificeren.
Op dit moment is de oorlog van Hamas niet alleen onrechtvaardig, maar ook overduidelijk gedoemd te mislukken. In hun ondergrondse hoofdkwartier moeten de leiders van de organisatie zich ervan bewust zijn dat hun troepen hard worden aangepakt door een overweldigend superieur Israëlisch leger dat een strijd om te overleven voert.
Er is geen grootschalige opstand geweest onder de Palestijnse burgers van Israël of de Palestijnen van de Westelijke Jordaanoever, waartoe de leiders van Hamas op 7 oktober opriepen, noch een regionale opstand – afgezien van de weliswaar grote anti-Israël demonstraties in Jordanië, Libanon en elders. Iran en Hezbollah lijken niet geneigd om Hamas te hulp te schieten, zoals het andere oorlogsdoel van de groep: het uitlokken van conflicten in het hele Midden-Oosten.
Zelfs als Hamas nu van plan is om genoegen te nemen met een beperkt doel – de Palestijnse zaak dramatiseren en zo een Israëlisch-Soedische toenadering ontsporen die Hamas ziet als het uitverkopen van Palestijnse belangen – dan heeft Hamas al lang geleden een punt van afnemende meeropbrengst bereikt.
Recente Saoedische diplomatie wijst er sterk op dat het koninkrijk de betrekkingen met Israël na de oorlog zal voortzetten, zij het mogelijk met hogere eisen wat betreft concessies voor de Palestijnen.
De oorlog van Hamas is niet alleen zinloos, maar wordt ook gevoerd met uitsluitend onwettige middelen. Het begon met de massamoord op 859 burgers (volgens de laatste telling) uit de Joodse staat en de rest van de wereld, samen met ongeveer 300 Israëlische soldaten, waarvan sommigen werden gedood terwijl ze weerloos waren. Die slachting ging gepaard met een raketfusillade die lukraak vanuit Gaza op burgerdoelen in Israël werd afgevuurd.
Palestijnen die gedood werden door Hamas’ eigen dolende raketten (of die van een andere groep, de Palestijnse Islamitische Jihad) zijn waarschijnlijk verantwoordelijk voor een deel van de meer dan 11.000 Palestijnse doden die geregistreerd werden door het Hamas-gecontroleerde Gazaanse ministerie van Gezondheid sinds Israël begon terug te vechten. Het is echter duidelijk dat het overgrote deel van deze doden het gevolg was van Israëlisch vuur, en een zeer groot deel bestond tragisch genoeg uit niet-strijders, waaronder kinderen.
Israël richt echter niet opzettelijk op burgers, terwijl Hamas dat op 7 oktober niet alleen deed, maar ook opzettelijk Gazaanse burgers in gevaar bracht door zijn gewapende milities in huizen, scholen en ziekenhuizen te huisvesten. Even duidelijk is dat Hamas deze menselijke schilden gebruikt als bescherming tegen Israëlisch vuur – en bewust propaganda maakt van hun dood.
Kortom, de snelste en meest geschikte manier om Palestijnse levens te redden, inclusief die van Hamas-strijders – van wie velen, zij het niet erkend, tot het aantal lijken van het Gazaanse ministerie van Volksgezondheid behoren – zou zijn dat Hamas zich overgeeft. Hamas heeft immers geen enkel vooruitzicht op een overwinning van betekenis.
Desondanks eisen veel mensen in de Verenigde Staten en de rest van de wereld, zich beroepend op de noodzaak om Palestijnse levens te redden, in plaats daarvan een staakt-het-vuren waarvan de voorwaarden vaag beschreven zijn, maar blijkbaar een einde aan de Israëlische operaties inhouden zonder dat Hamas de macht moet opgeven of de gewapende strijd moet afzweren.
Deze eis lijkt minstens zo onrealistisch als Hamas vragen om zich over te geven – met het belangrijke verschil dat hij ook veel minder rechtvaardig is. Israël heeft het recht om zichzelf militair te verdedigen.
Er is natuurlijk een legitiem debat over de rechtmatigheid en proportionaliteit van de militaire operatie van Israël, ondanks de dilemma’s die het gebruik van menselijke schilden door Hamas oplegt aan de Israëlische strijdkrachten. Beperkt door de wet, de publieke opinie en het geweten van zijn troepen, probeert Israël de schade aan burgers tot een minimum te beperken. Zelfs degenen die de oprechtheid of doeltreffendheid van deze inspanningen ontkennen, moeten erkennen dat Hamas helemaal geen moeite doet.
Door Israël te belasten met het beëindigen van de oorlog, vergeet men dat er vóór 7 oktober een overeengekomen staakt-het-vuren was tussen de Joodse staat en Hamas. De partij die het staakt-het-vuren schond – op de meest flagrante, provocerende manier – was Hamas. Hamas is deze oorlog begonnen en zou hem moeten beëindigen.
Een capitulatie van Hamas roept allerlei mogelijke vragen op, zoals hoe om te gaan met de duizenden krijgsgevangenen, waar terroristenleiders berecht moeten worden op beschuldiging van oorlogsmisdaden, en hoe Gaza weer opgebouwd moet worden. Dit zijn belangrijke praktische vragen, maar moreel gezien niet essentieel.
De kern van de zaak is: Hamas geeft zich niet over omdat het vurig gelooft dat Israël geen bestaansrecht heeft en dat gewapend “verzet” ertegen gerechtvaardigd is, zelfs tegen de verschrikkelijke menselijke kosten die momenteel door zowel Israëli’s als Palestijnen worden betaald.
Dat geloof wordt geaccepteerd, of in ieder geval niet fundamenteel aangevochten, door velen op universiteitscampussen, sociale media en elders die in feite eisen dat Israël zich overgeeft. Over naïef gesproken.
Ik ben het in grote lijnen wel met je eens. Was het niet Golda Meir die zij dat de leiders van de Palestijnse organisaties de Joden meer haten, dan dat zij hun eigen volk liefhebben?
En ja, de overheid heeft de taak zijn eigen bevolking te beschermen. Bij Bonhoeffer lees ik zijn boek “Navolging’ dat de individuele mens zijn andere wang moet toekeren wanneer hij geslagen wordt. Echter, en dit is naar zijn zeggen een reformatorisch beginsel, de overheid heeft de plicht uit ware liefde tot vergelding van het kwaad over te gaan. Maar we mogen toch hopen dat er in de onderhandelingen overgave door Hamas is geeist. Anders is er voor deze vergelding te weinig rechtvaardiging. En ook, zou Israel niet eens moeten stoppen met militair ingrijpen, het lijden van de bevolking in Gaza wordt wel erg groot, en de zaak verder politiek oplossen? Hoewel… de publieke opinie is steeds meer dat Israel geen bestaansrecht heeft op de grond van wat wij het Heilige Land noemen. Want daar ligt, wat mij betreft, de wortel van het probleem.
Hoe kun je met een terreurgroep onderhandelen?
Dank je voor je doordachte reactie. Het is inderdaad een complexe en gevoelige kwestie. Golda Meir heeft inderdaad ooit iets dergelijks gezegd, en het blijft een punt van discussie hoe leiders hun prioriteiten stellen.
Wat betreft de rol van de overheid, je hebt gelijk dat het hun taak is om hun bevolking te beschermen. Bonhoeffer’s ideeën over vergelding door de overheid vanuit een liefdevol perspectief zijn interessant en bieden een diepere kijk op de ethiek van geweld en bescherming.
Het is zeker te hopen dat er tijdens onderhandelingen serieuze eisen zijn gesteld aan Hamas, want zonder dat is het moeilijk om vergelding te rechtvaardigen. En ja, de humanitaire situatie in Gaza is schrijnend. Het zou goed zijn als er meer politieke oplossingen worden gezocht om het lijden te verminderen.
De publieke opinie over Israël en het bestaansrecht is inderdaad een kernpunt van het conflict. Het is belangrijk om te blijven streven naar een rechtvaardige en vreedzame oplossing, ondanks de complexe geschiedenis en de huidige spanningen.
Bedankt voor het delen van je gedachten. Het is een moeilijke discussie, maar het is goed om erover te blijven praten en verschillende perspectieven te overwegen.