Op 7 september 2025 is een groep van ongeveer 2000 Belgen de Nederlandse stad Maastricht binnengedrongen. Ze schoten iedereen neer die ze op straat tegenkwamen, namen 400 gijzelaars gevangen en verkrachtten een aantal vrouwen die ze achtervolgden tot in hun huizen. Ze zetten winkels in brand en keerden met de 400 gijzelaars terug naar een Belgisch dorpje aan de grens met Nederland. Belgen stonden te juichen op straat toen de terroristen triomfantelijk terugkeerden met sommige lijken van vrouwen bovenop hun wagens.
Het Nederlandse kabinet komt in spoedoverleg bijeen en besluit dat deze aanval te maken heeft met de onderdrukking van de Belgische bevolking in het verleden en de Nederlandse economische overheersing van België. De regering besluit niets te doen. “We hebben dit zelf veroorzaakt”, zeggen leden van het parlement. “Misschien moeten we de Belgen de provincie Limburg geven”, zeggen andere parlementsleden. Ondertussen beschuldigen internationale media Nederland ervan dat ze deze aanval zelf hebben uitgelokt, wijzend op eerdere overmatige maatregelen tegen raketbeschietingen vanuit het Belgische dorpje. De media beweren trouwens dat het geen raketten waren, maar vuurwerk.
Nederlandse burgers wachten met 2000 slachtoffers en 400 gijzelaars op een antwoord van hun regering. Maar die doet niets. Bovendien blijkt uit een manifest van de Belgische terroristen dat ze van plan zijn om heel Nederland bij België in te lijven en iedereen die daartegen is, vooral christenen, uit te roeien. Dat vraagt om een antwoord. Wat doet de regering? Niets?
Hoe voelt dit als Nederlander?
Maar nu een ander scenario. Op 8 september reageert de Nederlandse regering toch. Ze bombarderen het Belgische dorpje overal waar ze denken dat raketten worden afgevuurd of terroristen zich bevinden. Het Nederlandse leger komt in actie en vecht tegen een bijna onzichtbare vijand die zich achter de burgerbevolking verschanst heeft. Naar hun eigen zeggen maakt het niet zoveel uit, hoeveel slchtoffers er vallen, zolang Nederland maar wordt gezien als agressor, als pleger van genocide. Als apartheidsstaat – omdat de vele Belgen die in Nederland wonen en werken hun identiteit als Belg niet mogen beleven.
Dit militaire antwoord leidt tot een enorme slachting; meer dan 10.000 mensen sterven als gevolg van deze acties, waaronder ook de terroristen, en de oorlog heeft dus verschikkelijke gevolgen. Velen in Nederland menen echter dat dit onvermijdelijk is om verdere aanvallen te voorkomen. Als de terroristen zich zouden overgeven en de gijzelaars terug zouden laten gaan, zou de militaire actie onmiddellijk voorbij zijn.
De Nederlandse regering heeft de plicht om haar burgers te beschermen. Hoe zou je je voelen als Nederlander wanneer de internationale gemeenschap vervolgens Nederland veroordeelt omdat het ook onschuldige slachtoffers heeft gemaakt in België? Hoe zou je je voelen als de moord op 2000 Nederlanders op 7 september volledig wordt genegeerd en alleen nog maar gesproken wordt over de kwalijke gevolgen van de Nederlandse reactie? Wat zou je ervan vinden als niemand het meer heeft over de aanval van de Belgische Terroristen en er alleen maar wordt gesproken over Nederlandse uitbuiting en agressie?
Of zou je liever willen dat Nederland helemaal niets doet en alleen een verzoek indient bij de Belgische regering om iets aan deze situatie te doen, terwijl intussen de aanvallen doorgaan? Hoe zou jij je voelen als Nederlander, in de steek gelaten door de internationale gemeenschap, beschuldigd van genocide tegen de Belgen, met totale verwaarlozing van de oorzaak van deze strijd?
Hoe zou jij je voelen als Nederlander?