Het Israëlisch-Palestijnse conflict is een van de meest complexe en emotioneel beladen kwesties in de moderne tijd. Dat geldt ook voor de Nederlandse kerk die een diepe maar tevens verborgen of toegedekte verdeeldheid laat zien. Een van de meest besproken onderwerpen naast de huidige oorlog in Gaza, is Israëls aanwezigheid op de Westelijke Jordaanoever, vaak misleidend aangeduid als “bezetting.” Om dit onderwerp goed te begrijpen, is het belangrijk om de historische, juridische en veiligheidsaspecten te bekijken.
De Westelijke Jordaanoever, historisch bekend als Judea en Samaria, is van enorme emotionele en religieuze betekenis voor het Joodse volk. Het is het hart van het oude Israël, met plaatsen zoals Hebron en Silo, die diep geworteld zijn in de Joodse geschiedenis en identiteit. Na de Zesdaagse Oorlog in 1967 kreeg Israël controle over de Westelijke Jordaanoever van Jordanië, dat het gebied in 1948 had geannexeerd. Deze verschuiving vond plaats tijdens een defensieve oorlog, en Israëls aanwezigheid in het gebied was oorspronkelijk bedoeld als een tijdelijke maatregel.
De term “bezetting” wordt vaak gebruikt om Israëls controle over de Westelijke Jordaanoever te beschrijven, maar de juridische status van het gebied is genuanceerder. Het gebied werd nooit erkend als Palestijns soeverein land onder internationaal recht. Voor 1967 stond het onder Jordaanse controle, en daarvoor maakte het deel uit van het Britse Mandaat. Israëls aanwezigheid op de Westelijke Jordaanoever wordt gereguleerd door internationale overeenkomsten, waaronder de Oslo-akkoorden, die een kader hebben gecreëerd voor gedeeld bestuur en onderhandelingen.
Israëls aanwezigheid op de Westelijke Jordaanoever is ook gebaseerd op veiligheidsredenen. De regio is een brandpunt geweest voor terroristische activiteiten, en Israëls militaire aanwezigheid wordt gezien als een noodzakelijke maatregel om zijn burgers te beschermen. De terugtrekking uit Gaza in 2005, die leidde tot een toename van raketaanvallen, dient als een waarschuwend voorbeeld van de mogelijke risico’s van een volledige terugtrekking uit de Westelijke Jordaanoever.
Een van de meest controversiële aspecten van Israëls aanwezigheid op de Westelijke Jordaanoever is de uitbreiding van nederzettingen. Ongeveer 700.000 Israëli’s wonen in nederzettingen die onder internationaal recht als illegaal worden beschouwd. Deze nederzettingen zijn een bron van spanningen en worden vaak genoemd als obstakels voor vrede.
Critici kaderen Israëls acties vaak als obstakels voor vrede, maar de werkelijkheid is veel complexer. Israël heeft herhaaldelijk zijn bereidheid uitgesproken om een twee-statenoplossing te onderhandelen, maar dergelijke inspanningen worden gehinderd door factoren zoals interne Palestijnse verdeeldheid en de weigering van sommige groepen om Israëls bestaansrecht te erkennen. Een duurzame oplossing vereist wederzijdse erkenning, veiligheidsgaranties en een inzet voor samenwerking.
Het aanpakken van de kwestie van de Westelijke Jordaanoever vereist een evenwichtig begrip van geschiedenis, wetgeving en veiligheid. Simplistische narratieven doen geen recht aan de complexiteit van de situatie. Pleitbezorgers voor Israël benadrukken het belang van dialoog, compromis en een gedeelde visie voor een vreedzame toekomst.
Bron: timesofisrael.com