Jan Luiten vroeg:
Maar ik vraag me wel eens af hoe je de beschuldiging van ‘kolonisatie’ kan weerleggen.
Ik kom tot het volgende. Van eind 19e eeuw en in de eerste decennia van de 20e eeuw hebben Joden, vooral onder invloed van het zionisme, dat een thuisland zocht voor de wereldwijd verstrooide en vervolgde Joden, veel landerijen gekocht, in een overigens behoorlijk leeg land, zo heb ik begrepen, en zijn er gaan wonen. Dit lijkt me legitiem.
Ook lijkt me legitiem dat, toen de Engelsen in 1948 vertrokken en er in het gebied dat Palestina werd genoemd geen overheidsgezag meer was en het land dus feitelijk van niemand was, de Joodse bevolking de staat Israel heeft uitgeroepen.
Hoe sterk is deze redenering volgens jou en zie nog andere argumentaties?
Hartelijk dank voor je vraag en opmerking, dat in de eerste plaats. Ik heb het toch wel iets anders begrepen.
Ze zijn niet zomaar gaan wonen in een leeg gebied, want er woonden al veel Joden in dat gebied, al eeuwen lang sinds het begin van de Europese Ballingschap. Ze kochten onvruchtbaar land voor woekerprijzen en worden nu geconfronteerd met de eis het inmiddels gecultiveerde land “terug te geven” aan Palestijnen die het nooit werkelijk in bezit hebben gehad. In 1948 werd Israël als staat uitgeroepen gebaseerd op een resolutie van de veiligheidsraad, dus volkomen legitiem. De staat Israël beëindigde feitelijk het mandaat van de Britten.
De keerzijde van de medaille is natuurlijk wel de reeks onteigeningen van oorspronkelijk Arabisch gebied om veiligheidsredenen, of gewoon uit pesterij en minachting voor de Arabische families die er ook al generaties lang gewoond hebben. Goed, geen enkele staat is volmaakt.
Geen voorafgaande soevereiniteit
Het was geen leeg land, en het was ook geen niemandsland. De Westelijke Jordaanoever viel vóór de Israëlische herovering in 1967 al onder de soevereiniteit van Israel, als opvolger van de Britten. Het werd in 1950 door Jordanië bezet. De annexatie van de Westelijke Jordaanoever door Jordanië in 1950 werd niet erkend door de internationale gemeenschap, met uitzondering van het Verenigd Koninkrijk – niet voor niets doo de Fransen het perfide (trouweloze) albion genoemd.
Je hebt dus niet gelijk dat het land feitelijk van niemand was. Het was eerst van het Ottomaanse Rijk, daarna van de mandaathouder Groot-Brittanië en na de terugtrekking van de Britten werd het land eigendom van de wettelijke opvolger, de staat Israël. Tussen 1950 en 1967 was het dus feitelijk bezet gebied, maar bezet door de Jordaniërs!
Dat zit trouwens zó: wat voorheen mandaatgebied was, wordt het gebied van de wettige opvolger van de maandaathouder, dat was het Verenigd Koninkrijk. De staat Israël is de legitieme opvolger van de Mandaathouder Engeland. Bovendien was Jordanië, op dat moment in 1948 nog geen koninkrijk, de facto aangewezen als thuisland voor de Palestijnen die pas in 1968 Palestijnen gingen heten en daarvoor Arabieren in Gaza en de Westbank waren. De PLO kreeg het voor elkaar dat de Arabieren van de Westbank en de Gaza nu als “Palestijnen” werden gezien. Palestina was echter nooit het thuisland van wat zich nu Palestijnen noemen, want Palestina was de door de Romeinen gegeven naam voor Israel.
Google maar het volgende: “Jordaanse annexatie van de Westelijke Jordaanoever” EN “internationale erkenning”.
Defensieve oorlog
Israëls bezetting van de Westelijke Jordaanoever was het resultaat van een defensieve oorlog in 1967, die was uitgelokt door Arabische agressie. Israël heeft overigens ook betoogd dat zijn “bezetting” rechtmatig is, omdat deze nodig was om zijn soevereiniteit en territoriale integriteit te beschermen. Na het tot stand komen van een vredesverdrag en het staken van alle vijandelijkheden richting Israël zou in onderhandelingen bepaald kunnen worden wat de definitieve verdeling van het land is.
Google maar naar “Zesdaagse Oorlog 1967” EN “verdedigingsoorlog”.
Resolutie 242 van de VN-Veiligheidsraad
Resolutie 242 (1967) van de VN-Veiligheidsraad roept op tot de terugtrekking van Israël uit de gebieden die in de oorlog van 1967 werden bezet, maar specificeert niet uit welke gebieden. Israël heeft aangevoerd dat de resolutie niet vereist dat het zich terugtrekt uit alle gebieden en dat het al heeft voldaan aan de resolutie door zich terug te trekken uit het Sinaï-schiereiland en de Gazastrook.
Google maar: “Resolutie 242 van de VN-Veiligheidsraad” EN “Israëlische terugtrekking”.
Historische en Bijbelse claims
Israël heeft een lange geschiedenis en een Bijbelse band met de Westelijke Jordaanoever, die wordt beschouwd als een deel van het Joodse thuisland. Het gaat immers om Judea en Samaria.
Israël heeft aangevoerd dat zijn aanwezigheid op de Westelijke Jordaanoever geen bezetting is, maar eerder een terugkeer naar zijn voorouderlijk thuisland. En daar kun je m.i. niets op afdingen.
Kijk maar naar “Joodse geschiedenis op de Westelijke Jordaanoever” EN “Bijbelse connectie”.
Betwist gebied
De Westelijke Jordaanoever is een betwist gebied, waar zowel Israëli’s als Palestijnen soevereiniteit over opeisen. Israël heeft aangevoerd dat zijn aanwezigheid op de Westelijke Jordaanoever geen bezetting is, omdat het land niet aan een staat toebehoorde – alleen in dat geval is er sprake van een bezetting – maar eerder een legitieme claim op een betwist gebied.
Kijk maar naar: “Betwist gebied” EN “Westelijke Jordaanoever”.
Conclusie:
De argumenten tegen de stelling dat Israël land bezet zijn gebaseerd op het ontbreken van voorafgaande soevereiniteit, de defensieve aard van de oorlog van 1967, de dubbelzinnigheid van resolutie 242 van de VN-Veiligheidsraad, historische en bijbelse claims en de betwiste aard van het grondgebied. Deze argumenten worden door Israël en zijn aanhangers naar voren gebracht om het idee te weerleggen dat de aanwezigheid van Israël op de Westelijke Jordaanoever een bezetting is. En daar ben ik het volledig mee eens. Ik ben zeker geen expert in internationaal recht, maar het lijkt erop dat de wereld in 1922 met het Mandaat voor Palestina het goede idee had, maar dat slimme manipulaties van Arabische terroristen de wereld ertoe hebben gebracht een “Palestijns” volk te erkennen – dat nooit bestaan heeft – en de geleidelijke onteigening van Israelisch grondgebied toe te laten – Land for Peace. Hoe was dat mogelijk? Zie “antisemitisme”—
Dag Robbert, hartelijk dank voor je uitgebreide reactie. Ik wil nog wat punten preciseren.
Tot 1947 was het historische Israël A-mandaat namens de Verenigde Naties onder toezicht van Engeland (Bij een A-mandaat komt een gebied in aanmerking voor uiteindelijke onafhankelijk).
De Engelsen hebben hun mandaatschap opgeheven en zijn vertrokken zonder dat er duidelijke afspraken waren over het verlate gebied. Daarmee was het gebied zonder gezag. Onmiddelijk na het vertrek van de Engelsen is de Israëlische staat uitgeroepen, daar bij gesteund door resolutie 181 van de VN, hoewel Israël geen lid van de VN was. Dat kon natuurlijk ook niet, want ze waren toen nog geen staat. Dit zou wel eens dè reden kunnen zijn dat de staat Israel legitiem was: het gebied was even van niemand. Goddelijke ironie?
Het argument dat Israël recht heeft op het gebied omdat dat in de oudheid hun land was, vind ik een lastige. En wel om twee redenen. Allereerst moest het volk het land Kanaän veroveren op de daar al wonende volkeren. Je zou dit een kolonisatie kunnen noemen. Uiteraard was het een opdracht van de Heer het land te veroveren. Het was een goddelijke opdracht, maar dat zal een niet-Jood of niet-Christen niet serieus nemen. Overigens heb ik er geen moeite mee dat het zo gegaan is: de Heer, de schepper van hemel en aarde, gaat voor zijn heilige volk niet een plek opzoeken, waar nog niemand woont. Juist de volken, waarvan de ‘maat der gerechtigheid vol was, moeten voor hem wijken.
Maar dat houd dan tevens in dat Israël een heilig volk moet zijn en blijven. De geschiedenis van het oude testament laat zien, dat, zodra Israël zijn God vergeet, het land in verval raakt en uiteindelijk zelfs veroverd wordt. Zou dit principe dan ook niet gelden voor de huidige staat Israël? Niet alle Israëli zijn gelovige Joden.
Samengevat: de historische claim op het gebied is op zich waar, maar wel ingegeven door goddelijke toezegging en onder een voorwaarde.
Hartelijke groet!