De bekering van heidenen
Door John Fischer | 7 juli 2005
* Dit artikel is een bewerking van het hoofdstuk “The Legitimacy of Conversion” (De legitimiteit van bekering), door John Fischer, in Voices of Messianic Judaism (Stemmen van Messiaans Jodendom), Dan Cohn-Sherbok, ed. (Lederer Books, 2001).
Messiaans Jodendom heeft de neiging gehad om toekomstgericht te zijn sinds zijn eerste verschijning (of heropkomst) op het toneel van de moderne geschiedenis. Deze toekomstgerichtheid heeft twee aspecten: generationeel en eschatologisch. Wij zijn bezorgd dat wij niet alleen Joodse kinderen hebben, maar ook Joodse kleinkinderen en achterkleinkinderen. Zoals wij dagelijks in de synagoge bidden, “zoals voor mij, zo ook voor mijn nakomelingen”, willen wij dat zij hun Joodse erfenis, tradities en geloof beleven en liefhebben. Maar zoals er een duidelijke anticiperende dimensie is in het klassieke Jodendom, zo is het ook bij ons. Wij kijken reikhalzend uit naar de komst van Olam HaBa, het Messiaanse Tijdperk, en de heerschappij – voor ons, de wederkomst – van de Messias. Dit is de kern van onze visie op de toekomst, en tot op zekere hoogte vormt het onze visie op de toekomst.
Zoals de oude profeten van Israël de goyim een belangrijke rol toedichtten als deel van die toekomst, zo zouden wij dat ook moeten doen. Zowel aan het begin als aan het einde van zijn profetie voorspelde Jesaja (2:3-4; 66:22-23) een tijd waarin niet-Joden volgens de beginselen van de Torah en in overeenstemming met de Joodse tradities naast het Joodse volk in de Tempel in Jeruzalem zouden aanbidden. Zacharia vermeldde dat niet-Joden feestdagen zoals Sukkot zouden vieren (14:16-19), en hij beschreef een opvallende situatie (8:20-23). Mensen over de hele wereld vragen om Joodse mensen te vergezellen naar Jeruzalem om God te aanbidden. Het blijkt dat sommige heidenen niet alleen met Joden zouden aanbidden, maar als Joden; zij zouden “een plaats en een naam” onder Israël hebben (Jes. 56:5).
De profetieën van Jesaja en Zacharia maken deel uit van onze toekomst, zoals velen van ons die verstaan. Aangezien dat zo is, zou het ook een essentieel onderdeel moeten worden van wat ons voor ogen staat voor het Messiasbelijdende Jodendom. Dit omvat, voor de heidenen, “een plaats en een naam” onder ons. Maar om de toekomst goed te kunnen zien, moeten we het verleden en het heden in ogenschouw nemen.
In het behandelen van deze belangrijke kwestie, heeft Rabbi Richard Nichol een meesterlijk werk geleverd door de zaak voor bekering te presenteren. Zijn Welkomen van Niet-Joden in de Messiaans-Joodse Ruimte biedt een diepgaande, pastorale en praktische benadering van het onderwerp van bekering van niet-Joden in Messiaans-Joodse gemeenschappen. Hoewel wij het eens zijn met zowel zijn benadering als zijn conclusies, benadert dit artikel het onderwerp vanuit een enigszins ander perspectief.
In 1978 volgden verschillende mensen van onze Messiasbelijdende synagoge Judaïsche studies aan een bekende Joodse universiteit. Veel van de professoren wisten dat wij Messiasbelijdende Joden waren. Een professor (ook een rabbijn) suggereerde dat Messiaans Jodendom zijn geloofwaardigheid als onderdeel van het Jodendom in het algemeen zou bewijzen wanneer het een levensvatbaar, actief proces van bekering zou hebben. Sommigen binnen het Messiaans Jodendom zouden aanvoeren dat het daarvoor de hoogste tijd is. Anderen – zoals blijkt uit het meerderheidsstandpunt van de Union of Messianic Jewish Congregations (UMJC) “Conversion of Gentile Believers” – hebben ernstige moeite met dit voorstel. Zij werpen verschillende bezwaren tegen bekering op.
Aangezien het UMJC document het meest duidelijk verwoorde Messiaans-Joodse argument tegen bekering blijft, is het gepast om op hun bezwaren in te gaan. Het eerste bezwaar dat naar voren wordt gebracht stelt: “Ondanks inferentiële, tegengestelde argumenten, zouden een duidelijke bijbelse nadruk plus ernstige praktische problemen de UMJC ervan moeten weerhouden om dergelijke bekeringen te bevorderen.” Verschillende dingen moeten worden opgemerkt. Ten eerste, de argumenten tegen bekering zijn net zo “inferentieel” als de argumenten voor bekering. Helaas is “inferentieel” een zeer nadelige term zoals hier gebruikt. Ten tweede is het bestempelen van het eigen standpunt als “duidelijk” en “bijbels” zowel slim als geruststellend, maar het is ook uit eigenbelang. Degenen die het tegenovergestelde standpunt steunen zouden ook aanvoeren dat hun eigen standpunt gebaseerd is op “een duidelijke, bijbelse nadruk”. Ten derde moeten “ernstige praktische problemen” worden aangepakt, maar die kunnen worden overwonnen.
Het tweede punt heeft betrekking op bekeringen via andere vormen van jodendom, en is daarom grotendeels van belang voor de hier besproken kwestie. Het derde punt haalt 1 Korintiërs 7:18 aan als bewijs dat “specifiek de kwestie van bekering aan de orde stelt”. Hoewel velen deze passage op deze manier gebruiken, is het geenszins “specifiek gericht op de kwestie van bekering”. De context en de commentatoren zijn hier heel duidelijk over. Verzen 1-7 gaan over het al dan niet trouwen en over huwelijksverantwoordelijkheden. De verzen 8-11 bevatten aanbevelingen aan zowel ongetrouwde als getrouwde mensen met betrekking tot het huwelijk. De verzen 12-16 instrueren mensen hoe om te gaan met ongelovige echtgenoten. De verzen 17-24 geven de achterliggende reden (met verschillende soorten voorbeelden) om indien mogelijk getrouwd te blijven. Verzen 25-28 bevatten Rav Sjaoel’s suggesties voor de ongehuwden. Verzen 29-35 bevatten zijn redenen om ongehuwd te blijven. De verzen 36-40 besluiten met richtlijnen voor hen die wel trouwen. Met andere woorden, het hele hoofdstuk gaat over het huwelijk, niet over bekering. Bovendien, als vers 18 een instructie is om zich niet te bekeren, dan raadt vers 21, door implicatie en context, slaven af om hun vrijheid te verkrijgen. In zo’n geval, in het boek Philemon, sprak Rav Shaul zichzelf tegen, omdat hij juist het tegenovergestelde bepleitte, dat de slaaf Onesimus vrijgelaten moest worden. 1 Korintiërs 7:18 e.v. adviseert de volgelingen van Jesjoea om tevreden te zijn in welke omstandigheden zij zich ook bevinden (vv. 20-24). Dit is ook precies de boodschap van Filippenzen 4:10-19. Verder, als 1 Korintiërs 7:18 e.v. werkelijk heidenen instrueert om geen Joden te worden, dan instrueert de passage, in de context (v. 24), ook even sterk de ongehuwden om ongehuwd te blijven. Met andere woorden, als deze tekst tegen bekering wordt gebruikt, moet hij ook tegen het huwelijk worden gebruikt, en daarom moeten we alle ongehuwden onder ons aanraden om ongehuwd te blijven. Tenslotte, als 1 Korintiërs 7:18 een richtlijn is tegen bekering en besnijdenis, dan heeft Rav Shaul dit zelf overtreden toen hij Timotheüs liet besnijden.
Bekering
Het vierde bezwaar tegen bekering stelt: “Er is geen voorbeeld in de B’rit Hadasha van een niet-Joodse gelovige die een sary wordt. Maar Jood.” Het beschrijft vervolgens Timotheüs besnijdenis (Handelingen 16:1-3) als een “pragmatische maatregel.” Of dat een pragmatische maatregel is of niet, het blijft gewoon zo geen voorbeeld te stellen. Om te stellen dat Timotheüs half Joods was, is onbijbels. Joods was vanwege zijn moeder – zoals de stelling doet, gaat voorbij aan een belangrijke zaak. In de
In de Tweede Tempel periode, besneden Joden hun zonen. Als ze niet besneden waren, waren ze geen Joden. Dit was een van de dingen waarvoor de Makkabim hadden gestreden, en die zij na hun Chanoeka-overwinning hadden vastgesteld, het recht en de verantwoordelijkheid van Joodse ouders om hun zonen te besnijden. Elke Chanoeka viering versterkte dit principe. Eerder, had Hashem zelf het precedent geschapen. Abraham moest besneden worden (Genesis 17:10-14). Om deel uit te maken van Gods verbond met Abraham, moest iedere man besneden worden. Als zij niet besneden waren, maakten zij geen deel uit van het verbond. Dit was de situatie van Timotheüs. Toen Mozes verzuimde zijn zoon te besnijden, bedreigde de Heer hem zelfs met het leven (Exodus 4:24-26). Bovendien wordt de term “besnijdenis” overal in het Nieuwe Verbond gebruikt als synoniem voor Joods zijn (1 Kor. 7:18; Filippenzen 3:3). Dus, toen Rav Shaul Timotheüs liet besnijden, liet hij hem “officieel” bekeren tot het Jodendom. Wat betreft het feit dat hij “opgevoed was volgens de Schriften”, wat impliceert dat hij Joods was opgevoed, deden niet-Joodse “godsvruchtigen” in die tijd hetzelfde voor hun kinderen (Fischer 2000, 172).
Over de vijfde zorg van de stellingname van de UMJC zou geen verschil van mening mogen bestaan: “Niet-Joodse gelovigen die een sterke identiteit met het Joodse volk voelen, kunnen lid worden van Messiaanse synagogen, deelnemen aan het gemeenteleven, en zo een hoge mate van identificatie tot uitdrukking brengen zonder daadwerkelijk Jood te worden.” Bekering is niet nodig. Maar dat maakt het nog niet onbijbels.
De zesde tegenwerping geeft aan dat Messiaanse bekeringen “niet erkend zouden worden in Israël noch onder de meerderheid van de Joden” buiten het Land. Dit is ongetwijfeld waar. Maar nogmaals, diezelfde mensen erkennen Messiaanse synagogen niet als legitieme synagogen. In feite beginnen sommige Joodse leiders te pleiten voor de erkenning van het Messiaanse Jodendom als een authentiek onderdeel van de reguliere Joodse gemeenschap (Harris-Shapiro, 1999; Cohn-Sherbok, 2000). Zoals eerder in dit artikel is aangegeven, zijn er mensen in de grotere Joodse gemeenschap die dit proces verwachten, en zelfs aanmoedigen.
Als wordt beweerd dat de rest van de Joodse gemeenschap haar eigen bekeerlingen nu niet eens volledig accepteert, moet worden toegegeven dat dit soms het geval is. Er zijn echter ook veel gevallen geweest waarin bekeerlingen hartelijk werden verwelkomd en volledig werden geaccepteerd. Zoals traditioneel begrepen, “is de bekeerling een nog grotere eer waard dan degene die joods geboren is!”
Het zevende punt stelt de kwestie aan de orde van “een tweeklassenmentaliteit onder niet-Joden in Messiaanse synagogen.” Zonder goed onderricht bestaat die mogelijkheid. Maar, zoals vele niet-Joden in Messiasbelijdend Jodendom hebben verteld, voelen zij zich in veel omstandigheden al als “tweederangsburgers”. Het feit dat zij zich zo voelen betekent niet dat wij de Messiaanse synagogen of de Joodse identiteit moeten afschaffen. Op dezelfde manier mag de “mogelijkheid” van een tweeklassenmentaliteit onder niet-Joden als gevolg van bekering ons er niet van weerhouden de procedure beschikbaar te stellen. Degelijk, consequent onderwijs lost beide problemen op. Bijgevolg, in plaats van een barrière op te werpen tussen Joden en niet-Joden in onze gemeenten, kan de mogelijkheid om zich te bekeren een heel eind helpen bij het afbreken van de subtiele barrière die in veel omstandigheden al bestaat. Bijvoorbeeld, hoe gemakkelijk wordt een niet-Jood geaccepteerd als gemeenteleider of gewijd als rabbijn?
Het laatste punt van zorg in het UMJC-document snijdt een belangrijk probleem aan: “Zelfs een niet-verplichte bekering van niet-Joden zou door velen in de kerken als ketters worden beschouwd”. Velen beschouwen het Messiaanse Jodendom echter al op deze manier, eenvoudigweg vanwege het bestaan van Messiaanse synagogen, de nadruk op de Joodse identiteit en de voortdurende inachtneming van de Joodse traditie. Aan de andere kant, zoals de redacteuren van een Kesher artikel, “Halacha in Action,” opmerkzaam hebben weergegeven, is de bezorgdheid weliswaar gegrond, maar “. . . moet niet te zwaar worden gewogen. Als er een duidelijke bijbelse basis is voor een bepaald beleid, moeten we dat nastreven, ook al zouden veel van onze christelijke broeders en zusters dat verkeerd begrijpen. We moeten oppassen dat onze halakha niet afdrijft van de duidelijke leer van de Schrift, terwijl zij probeert tegemoet te komen aan de realiteiten en beperkingen van het moderne leven” (Dauermann, Kasdan, Nichol en Resnik 1997, 95).
De vraag blijft dus: Is er enig onderricht van de Schrift, of zijn er precedenten binnen de Schrift die de bekering van heidenen zouden ondersteunen? Het blijkt dat die er zijn.
Ten eerste, de Torah voorziet in “bekering”. In Exodus 12:48-49 wordt de “vreemdeling die onder u woont” (de ger) de gelegenheid geboden om volledig deel te nemen aan het Joodse leven en de Joodse gebruiken, als hij daarvoor kiest. Dit vereist echter een “bekeringsproces”. Hij moet besneden worden (v. 48). Daarna “geldt dezelfde wet voor de inboorling en de vreemdeling die onder u wonen.” Met andere woorden, beiden maken nu deel uit van dezelfde gemeenschap. Door dit proces heeft de vreemdeling zich gevoegd bij – en is hij verbonden met – de autochtoon. Samen leven zij volgens dezelfde normen (“dezelfde wet”). Deuteronomium 21:10-14 beschrijft een analoog proces voor vrouwen (het scheren van haar hoofd, het knippen van haar nagels, en het terzijde leggen van haar oude kleren). Zoals de New International Version Studiebijbel op dit punt opmerkt, zijn deze procedures “een teken van het verlaten van haar oude leven en het beginnen van een nieuw leven”. Met andere woorden, zij is een integraal deel geworden van een nieuw volk en een nieuwe gemeenschap. Dit was ongetwijfeld het proces (aangezien het door de Torah wordt opgedragen) dat Rakhav later doormaakte en dat haar in staat stelde om deel van Israël te worden (Jozua 6:25) en deel van het voorgeslacht van David en Jesjoea. Zeker volgde Ruth dezelfde weg bij het uitvoeren van haar belofte: “uw volk zal mijn volk zijn, en uw God zal mijn God zijn.” (Ruth 1:16) Ook zij werd deel van het voorgeslacht van David en Jesjoea. In feite, vanuit een klassiek Joods perspectief, “is de beroemdste bekeerling in de Bijbel Ruth” (Epstein 29). Deze bekering-additie en de gevolgen ervan zijn het punt van Rabbi Eleazar’s verklaring in de Talmoed. Hij leert dat God voorspelde dat Ruth “geënt zou worden op de boom van Israël,” die daar op haar beurt van zou profiteren (“gezegend zou worden”) (Yebamot 63a).
Voortbouwend op de Torah, anticiperen de profeten op de tijden waarin grote aantallen niet-Joden het voorbeeld van Rakhav en Ruth zouden volgen. Jesaja 56:3-8 spreekt over de “vreemdeling” die “zich aan de Here bindt” (v. 3), “Sjabbat houdt” (v. 7), “vasthoudt aan mijn verbond” (v. 7), en aanvaardbare offers brengt in de Tempel (v. 7). De praktijken die hier worden genoemd zijn duidelijk Joodse gebruiken. Verder worden deze mensen niet “uitgesloten van zijn volk” (v. 3), maar “verzameld bij de ballingen van Israël” (v. 8). In feite krijgen deze heidenen “een plaats en naam” onder Israël (v. 5). Deze termen geven aan dat zij een deel hebben zowel in Israël, het land, als in Israël, het volk. Het is duidelijk dat zij volledig deel zijn gaan uitmaken van Israël; zij hebben zich bekeerd. Eerder had Jesaja voorspeld (14:1 e.v.) dat “vreemdelingen zich bij Israël zullen voegen en zich verenigen met het huis van Jakob.” Bovendien werd dit voorspeld in een Messiaans-millenniale setting en context. Met andere woorden, er moet nog een grootschalige bekering van heidenen komen. Ezechiël 47:22-23 neemt Jesaja’s eschatologische beeld een stap verder. De “vreemdelingen” die deel van Israël zijn geworden ontvangen land onder de twaalf stammen en een “erfenis” als deel van Israël; zij worden volledig en grondig in Israël opgenomen. Toen in de tijd van Esther “velen van andere nationaliteiten Joden werden” (8:17), diende dat als een voorbode van dingen die nog moesten gebeuren.
Sommige goedbedoelende mensen zouden kunnen tegenwerpen dat het voorgaande afkomstig is uit Tenach – het “oudere testament”. Daarom, zo redeneert men, is het vandaag de dag niet meer van toepassing. Echter, verschillende van de eerder besproken passages voorspellen tijden en gebeurtenissen die nog in onze toekomst liggen. En, misschien nog belangrijker, de woorden van Jesjoea en Rav Sjaoel zijn to the point. Jesjoea herinnert ons eraan dat hij de Torah niet terzijde schuift en dat geen van de Schriften terzijde zal worden geschoven “totdat alles volbracht is” (Mattityahu 5:17-19). Niet alleen zegt Rav Shaul dat “de Schrift voor ons onderricht is” (2 Timoteüs 3:16-7), maar hij informeert ons dat het naleven van Torah deel uitmaakt van het eren van God (Romeinen 2:23) en het leven volgens de Ruakh (Rom. 8:4). Daarom, aangezien Tenach (het “oudere testament”) nog steeds geldig is, dan is bekering geldig.
Handelingen 15 en het boek Galaten lijken misschien moeilijkheden op te leveren voor dit standpunt. Het is echter belangrijk op te merken dat het daar ging om verplichte besnijdenis (bekering) van heidenen; het onderwerp van discussie hier is hun vrijwillige bekering. Niet-Joden de gelegenheid geven zich te bekeren is iets heel anders dan verwachten dat zij dat doen. Verder moet worden opgemerkt dat het ontkennen van de geschiktheid van bekering tot het Jodendom op subtiele wijze suggereert dat de Joodse identiteit een essentiële kwalificerende (of diskwalificerende) genetische of raciale component heeft. Dat is eenvoudigweg niet waar. Iedereen die door de straten van het moderne Jeruzalem wandelt, zal Joodse mensen van bijna honderd verschillende etnische of raciale achtergronden tegenkomen. Bovendien, als erkend wordt dat bekering legitiem is voor de grotere Joodse gemeenschap, dan is het dat evenzeer voor het Messiaans Jodendom. Als het in de eerste situatie legitiem is voor niet-Joden om Jood te worden, dan is het dat ook in de tweede situatie.
In deze hele discussie moet één ding duidelijk blijven.
De kwestie is niet of niet-Joden Joden moeten worden om een volledige status in het Lichaam van de Messias te verkrijgen. Alle Messiasbelijdende Joden zijn het erover eens dat deze kwestie is geregeld door de apostelen en oudsten in Jeruzalem… . De vraag is of het al dan niet mogelijk moet zijn voor niet-Joodse gelovigen om zich meer te identificeren met het Joodse volk door zich vrijwillig te bekeren. -UMJC standpuntnota
Met andere woorden, de kwestie is niet, zoals vaak onnauwkeurig wordt voorgesteld, dat Messiasbelijdend Jodendom bekeringen zou moeten “bevorderen”. De vraag is of zij legitieme bekeringen moeten toestaan en erkennen.
Er zijn talloze niet-Joden die zich grondig hebben verbonden met Messiaanse synagogen – vaak met aanzienlijke opofferingen. Sommigen zijn zelfs door hun familie bespot en gemeden omdat zij zich bij ons hadden aangesloten. Een aanzienlijk aantal niet-Joden heeft een belangrijke bijdrage geleverd aan het leven en de groei van onze synagogen. De meesten van hen zijn heel comfortabel en tevreden met deelname aan het leven en de activiteiten in de synagoge als niet-Jood. Echter, als gevolg van hun betrokkenheid bij het Messiaans-Joodse leven, hebben sommigen zich meer aangetrokken gevoeld tot de Joodse tradities en voorschriften, zoals het geval was met de godvrezenden uit de oudheid. In veel gevallen hebben zij blijk gegeven van een hoger niveau van Joodse betrokkenheid en naleving dan veel van de Joodse mensen in onze synagogen. Zij verlangen ernaar om zich op een meer diepgaande manier met ons volk te identificeren, en zij voelen een roeping van God om dit te doen. Voor zulke mensen, die hun betrokkenheid hebben getoond, hun leven hebben geïnvesteerd in Messiasbelijdend Jodendom, en duidelijk zijn over de roeping van God, zou er een geaccepteerde manier moeten zijn om hun roeping, betrokkenheid en verlangen te erkennen. Er zou een erkende manier voor hen moeten zijn om zich meer volledig met ons als volk te identificeren. Een dergelijke bekering zou op geen enkele wijze een hoger niveau van spiritualiteit of aanvaarding door God inhouden, en alle betrokkenen moeten daar heel duidelijk over zijn. Dit proces zou deze mensen echter wel in staat stellen zich nauwer met het Joodse volk te identificeren. Misschien zou een natuurlijk gevolg zelfs de opheldering van Joodse en niet-Joodse identiteitskwesties kunnen zijn. Het zou dan duidelijker zijn wie onder ons als Jood wordt gedefinieerd. Dit zou op zijn beurt het gevaar kunnen verminderen van het vervagen van Joods-Gentielse kenmerken en onderscheidingen die de identiteit en integriteit van het Messiasbelijdende Jodendom zouden kunnen bedreigen.
Er is nog een andere overweging. Messiaans Jodendom kan volwassen, toegewijde niet-Joden de mogelijkheid blijven ontzeggen om de leiding van de Ruach van God te volgen door zich te bekeren. Maar door dit te doen, lopen we het gevaar te lijken, en te zijn, als een exclusieve club gebaseerd op genetische/raciale kwalificaties. We zouden wel eens de indruk kunnen krijgen dat we zeggen: “De Joodse identiteit is alleen voor ons; jij mag er niets van hebben!” Op deze manier kunnen we elitarisme en exclusiviteit op anderen “projecteren”.
Wat zou de drijfveer moeten zijn voor een Messiaans-Joodse bekering? Zoals hierboven betoogd, is er een legitieme bijbelse precedent. Het is iets Joods om te doen. In Proselytism in the Talmudic Period, traceert Bernardamberger de geschiedenis van het bekeringsproces in het Jodendom en het enthousiasme waarmee het werd beoefend tot de afschaffing ervan door het gekerstende Romeinse Rijk in de Talmudische periode. De invloedrijke en gerespecteerde Rabbijnen Yochanan en Eleazar zijn het erover eens dat de reden waarom God de ballingschap van het Joodse volk uit Israël toestond, was om het aantal bekeerlingen te vermeerderen. Met andere woorden, bekering wordt gezien als een zeer wenselijk en positief resultaat van de Galoet. Hoewel eeuwenlang onder dwang sluimerend, is deze positieve opvatting over actieve bekering tot het Jodendom ook in de recente Joodse geschiedenis weer opgedoken. In 1978 daagde Rabbi Abraham Schindler, toen voorzitter van de Union of American Hebrew Congregations (tot voor kort veranderd, de naam van de Reform Joodse congregatieorganisatie in de Verenigde Staten), Joodse mensen uit om op een gevoelige maar actieve manier religieus uit te reiken naar hun niet-Joodse buren. Deze oproep werd in 1996 opnieuw gedaan door zijn opvolger Rabbijn Eric Yoffie. Meer recent werd op de website van het Jewish Outreach Institute gesuggereerd dat bekering goed is voor de Joodse gemeenschap. Verder zou het uitnodigen van Joodse mensen, maar niet van niet-joden, tot het Messiaanse Jodendom het gevoel in de Joodse gemeenschap kunnen versterken dat het Messiaanse Jodendom slechts een bedrieglijke dekmantel is om Joden uit de Joodse gemeenschap naar het christendom te bewegen. Een authentiek proces van bekering tot het Jodendom zou in dat geval een betrokkenheid uitstralen om de gemeenschap op Joodse wijze te versterken in plaats van haar te verkleinen.
Hoewel bekering verdedigbaar is, moet er wel voor worden gewaakt dat er een “bandwagon-effect” optreedt en dat degenen voor wie de joodse identiteit slechts een modegril of “in de mode” is, worden aangepakt. Er moeten strikte richtlijnen worden opgesteld en er moeten strenge controles worden toegepast om de toewijding te testen. In dit proces zouden wij er goed aan doen even streng en selectief te zijn als de orthodoxen. Dat zou onvolwassen of overenthousiaste gelovigen uitfilteren, die in de verleiding zouden kunnen komen om zich te bekeren en een tijdje “joods te spelen” om welke onjuiste, overhaaste of oppervlakkige reden dan ook, die hen zou kunnen aanzetten. En, volgens het patroon van de traditionele bekering, zouden leiders herhaaldelijk de aanvankelijke zoekers kunnen ontmoedigen om de meer nonchalante en minder toegewijde gelovigen eruit te filteren en om de toewijding en roeping te testen van de serieus ingestelde en door de Geest geleide gelovigen.
In de loop van het proces kunnen nog meer problemen en vraagstukken opduiken, maar binnen dit bewaakte en zorgvuldig gecontroleerde kader van de bekering kunnen zij worden aangepakt wanneer zij zich voordoen. Het lijkt erop dat het tijd is voor het Messiasbelijdende Jodendom om een stap naar zijn toekomst te zetten, een stap naar de vervulling van Jesaja’s voorspelling (14:1) dat heidenen “zich bij Israël zullen voegen en zich verenigen met het huis van Jakob”.